Η Δημοκρατία στηρίζεται στις αρχές της ελεύθερης έκφρασης απόψεων και ιδεών, της οργάνωσης ανθρώπων με παρόμοιες απόψεις για την προώθησή τους, της αποδοχής της δυνατότητας διατύπωσης διαφορετικών απόψεων του ενός από τον άλλο, στην αποδοχή του διαφορετικού.
Κανείς πολίτης δεν έχει δικαίωμα να ασκεί λεκτική ή φυσική βία εναντίον οιουδήποτε για οιονδήποτε λόγο, παρά μόνο σε κατάσταση άμυνας. Και κανείς δεν έχει δικαίωμα (ούτε το κράτος) να επιβάλλει διακρίσεις σύμφωνα με τη φυλή, το φύλο, την καταγωγή, τις πολιτικές ή θρησκευτικές πεποιθήσεις, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την εμφάνιση. Είναι πράξη αντίθετη στους νόμους της Δημοκρατίας και στις θεμελιώδεις αρχές της και τιμωρείται ανάλογα.
Το Κράτος έχει την υποχρέωση να κάνει οτιδήποτε απαιτείται για να προστατεύσει τους πολίτες που πέφτουν θύματα διακρίσεων από άλλους πολίτες.
Η Δημοκρατία στηρίζεται σε μιαν ακόμη θεμελιώδη αρχή, ότι μόνη νόμιμη βία είναι η βία που μπορεί και οφείλει να ασκεί το κράτος για την υπεράσπιση των ελευθεριών των πολιτών, των ατομικών τους δικαιωμάτων, της ζωής, της ελεύθερης μετακίνησης, της περιουσίας, της ασφάλειας, της αξιοπρέπειας, της ελεύθερης έκφρασης και επιλογών τους για να παρέχει στους πολίτες προστασία από κάθε φυσική, λεκτική, ψυχολογική ή άλλη μορφή βίας. Τέλος έχει στόχο υπέρτατο την προστασία της ίδιας της Δημοκρατίας και την εφαρμογή των νόμων της.
Η άσκηση της βίας του Κράτους με τον κατάλληλο και αναλογικό τρόπο ελέγχεται από σειρά αντισταθμιστικών εξισορροπητικών μηχανισμών (εθνικών αλλά και υπερεθνικών μηχανισμών δικαίου) ώστε να μην ξεπερνά τα όρια που απαιτούνται για την εξυπηρέτηση των σκοπών που προαναφέρθηκαν. Αυτό είναι το Κράτος Δικαίου.
Καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζεται για την κοινοβουλευτική Δημοκρατία και τη Δημοκρατία γενικότερα όπως θέλει και νομίζει. Έχει δικαίωμα να προτείνει τη βελτίωση ή την κατάργησή της και την αντικατάστασή της από ένα άλλο σύστημα ή από κανένα σύστημα. Έχει δικαίωμα να οργανώνεται σε ομάδες που έχουν τις ίδιες απόψεις. Να θέτει υποψηφιότητα, να εκλέγει αντιπροσώπους, να εκπροσωπείται.
Ο μόνος τρόπος να επιβάλει τις απόψεις του είναι σύμφωνα με τους κανόνες της Δημοκρατίας. Να συγκεντρώσει την πλειοψηφία (χωρίς άσκηση βίας) και μάλιστα όχι στιγμιαία αλλά σε μακροχρόνια και επαναλαμβανόμενη βάση. Να πείσει τους πολίτες.
Κάθε πολίτης ή οργάνωση πολιτών έχει τη δυνατότητα να μην εφαρμόσει έναν νόμο, αρκεί να είναι αποφασισμένος να υποστεί τις συγκεκριμένες συνέπειες που προβλέπει αυτός ο νόμος.
Πέραν αυτών, οποιαδήποτε προσπάθεια εφαρμογής οποιουδήποτε άλλου συστήματος με απειλές και δια της βίας (λεκτικής, φυσικής) από άτομα ή οργανωμένη συμμορία και η σπορά του χάους και του φόβου, είναι πέρα από τα όρια ανοχής της Δημοκρατίας.
Περισσότερο ακόμη απαράδεκτη είναι τυχόν ανοχή στη τακτική αυτή και στην ύπαρξη των συμμοριών από το ίδιο το Κράτος και τους μηχανισμούς του.
Ακόμη περισσότερο επικίνδυνη είναι η διάβρωση και αυτόνομη λειτουργία τμημάτων του κράτους από τις έκνομες παρακρατικές αυτές ομάδες και συμμορίες.
Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που ζούμε κάτι τέτοιο στην πατρίδα μας και γνωρίζουμε καλά τις συνέπειες. Έχουμε μεγάλη παράδοση.
Υπάρχει όμως κι ένας άλλος, κρυφός κίνδυνος, πιο μεγάλος και πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί.
Η διάβρωση του Κράτους Δικαίου από την ίδια την εκτελεστική εξουσία. Η υποκατάσταση των μηχανισμών της Δημόσιας Διοίκησης (της δικαιοσύνης, της αστυνομίας και όχι μόνο) από την πολιτική ηγεσία και τους κομματικούς μηχανισμούς της.
Η Δημόσια Διοίκηση οφείλει να κάνει ένα μόνο πράγμα: να εφαρμόζει τον νόμο προς κάθε κατεύθυνση. Η πολιτική ηγεσία οφείλει να φροντίζει ώστε η Διοίκηση να είναι κατάλληλα οργανωμένη και εξοπλισμένη για να το κάνει. Όχι να παρεμβαίνει στη λειτουργία της. Μόνο έτσι η ανεξάρτητη Δημόσια Διοίκηση εφαρμόζει τον νόμο και απέναντι στην ίδια την εκτελεστική ή νομοθετική εξουσία.
Στη βάση αυτή τα ερωτήματα που τίθενται είναι πολλά, ανησυχητικά και ζητούν επειγόντως απαντήσεις:
- Τι καθυστέρησε από το 1987 έως σήμερα (26 χρόνια) την αποκάλυψη των εγκληματικών δραστηριοτήτων μιας γνωστής συμμορίας που βαρύνεται με βίαιες και εγκληματικές πράξεις; Ποιον βόλευε η ύπαρξη και εξάπλωσή της; Ποιος εμπόδισε τους μηχανισμούς της Δικαιοσύνης και των Αρχών Ασφαλείας να δράσουν νωρίτερα ή ποιος τους έλεγξε για την αβελτηρία τους; Ποιος ψέλλιζε και κρύβονταν πίσω από το μύθευμα περί βουλευτικής ασυλίας ή/και πανεπιστημιακού ασύλου και άλλα παρόμοια όταν τελούνταν αυτόφωρες και βίαιες κακουργηματικές πράξεις;
- Πόσες άλλες τέτοιες συμμορίες εκκολάπτονται γύρω μας πουλώντας προστασία, παράλληλα με λογής ιδεολογίες πολλές φορές, στο περιθώριο του νόμου και με την ανοχή ή/και συνενοχή κρατικών μηχανισμών;
- Τι είχε καθυστερήσει την αποκάλυψη των εγκληματιών που κρύβονταν πίσω από τη 17Ν για αντίστοιχο χρονικό διάστημα;
- Ποιος προστατεύει ή τι καθυστερεί για τρεις ολόκληρες δεκαετίες τον εντοπισμό και τη σύλληψη των γνωστών αγνώστων που βαρύνονται συνεχόμενα για σειρά εγκληματικών ενεργειών (ξυλοδαρμοί, άσκηση βίας, καταστροφή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, δολοφονίες) καλυπτόμενοι πίσω από άλλες καιροσκοπικές κομματικές νομιμότητες, αυτών των συμμοριών που συστηματικά απαξιώνουν κάθε προσπάθεια εναλλακτικής πρότασης και συμπεριφοράς εντός του πλαισίου της Δημοκρατίας; Αυτοί θα πάρουν σύνταξη από το επάγγελμα ή πρέπει να γίνουν και αυτοί βουλευτές για να συλληφθούν;
Μήπως είναι η ίδια βαριά αμέλεια της εκτελεστικής εξουσίας; Παρόμοιοι άνομοι θύλακες;
Μήπως, ακόμη χειρότερα, η τρομακτική εξήγηση είναι η συνενοχή της ίδιας της πολιτικής ηγεσίας της εκτελεστικής εξουσίας εις βάρος των ελευθεριών των πολιτών, εις βάρος της Δημοκρατίας και του Κράτους της, που έχει ορκιστεί να προστατεύει;
Εντέλει, αντιστρέφοντας την εικόνα απομένει μια πικρή γεύση, ένα στυφό ερώτημα.
Πόσο τυχάρπαστο, καιροσκοπικό, αυτοαναφορικό, αυτοκαταστροφικό και ανόητο μπορεί να έχει υπάρξει και είναι ακόμη το πολιτικό μας σύστημα; Πόσο λίγοι και ανεύθυνοι μπορεί να είναι οι άνθρωποι που το απαρτίζουν όλα αυτά τα μακρά κι ατέλειωτα χρόνια;
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment