Παράξενο πράγμα κι αυτό!

Όταν δεν διαθέτεις και δεν βλέπεις τηλεόραση, πιάνεις τον εαυτό σου αρκετές φορές να αναπτύσσει μια κάπως περιθωριακή απορημένη οπτική των πραγμάτων.

Σου φυτρώνουν καλοπροαίρετα ερωτήματα για ζητήματα που φαίνονται αυτονοήτως απαντημένα σε όλους τους άλλους, προκειμένου να αποφασίσεις εάν κάτι που διεκδικεί την προσοχή σου (ένα προϊόν, ένας άνθρωπος, ένα κόμμα, μια εταιρεία, οτιδήποτε) έχει καταρχάς περισσότερη σημασία κι είναι πιο ενδιαφέρον απέναντι σε κάτι παρόμοιο: ιδιότητες, δομή, αποτελεσματικότητα, χαρακτήρας, απόψεις, προτάσεις, θέσεις, πρόσωπα.

Αυτή η προϋπόθεση παύει όμως να ισχύει όταν πρόκειται για οτιδήποτε έχει εξαγνιστεί στο γυαλί. Το ενδιαφέρον θεωρείται αυτοαναφορικά δεδομένο και περνάμε κατευθείαν στο επόμενο στάδιο. Σαν ένα πειραγμένο videogame που πας στo next level, χωρίς να περάσεις από το πρώτο.

Ίσως είναι κι αυτό μιας μορφής αναπηρία. Αλλά δεν μπορώ να την ξεπεράσω. Προτιμώ να τελειώνω τις πίστες με τη σειρά τους. Μου φαίνεται πιο διασκεδαστικό και περισσότερο ενδιαφέρον. Οπότε πάντοτε με χαρά κι ελπίδα ξεκινάω χαλαρά το παιχνίδι από την πρώτη.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος