Thursday, July 31, 2014

Ο Woody Allen για το Ισραήλ και την κακοφορμισμένη αραβο-ισραηλινή διένεξη


Share/Bookmark
Μια άλλη οπτική που αξίζει τον κόπο να δει κανείς για την κατανόηση του Ισραηλο-παλαιστινιακού προβλήματος, αυτή του Woody Allen. Να βάλει τη ματιά του στην πλευρά ενός ανοιχτόμυαλου και εξαιρετικά καλλιεργημένου και κοσμοπολίτη εβραίου, που η μνήμη του ξεκινά στη δεκαετία του '40. Και τι ματιά! Αυτή ενός από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες και διανοούμενους που πολύ σπάνια μιλάει ευθέως για πολιτικά θέματα. Αισθάνεται κανείς (τουλάχιστον όσοι αισθανόμαστε οικείοι με τους φίλους μας Εβραίους και το ανοιχτό, πολύμορφο, πολυφυλετικό και δημιουργικό Ισραήλ) να μοιράζεται τόσο την αγάπη όσο και την ανησυχία και υπόρρητη πικρία του.


Δημοσιογράφος: Οι Εβραίοι της Νέας Υόρκης είναι ένα διαφορετικό είδος από αυτούς του Ισραήλ. Ποια είναι η άποψή σας για την κατάσταση στη Γάζα σήμερα;

Γ.Α. Περισσότερος τρόμος. Από τότε που θυμάμαι, όταν ήμουν ακόμη 21 χρονών, μου έλεγαν: «Η ειρήνη ανάμεσα στους Άραβες και τους Ισραηλινούς είναι πίσω από την επόμενη στροφή. Ακόμη υπάρχει πολλή πικρία αλλά με τον χρόνο, νέες γενιές θα μεγαλώσουν και θα είναι ειρηνικότερες μεταξύ τους». Αυτό όμως συνέχιζε και συνέχιζε και τίποτε δεν άλλαξε τελικά. Η κατάσταση παραμένει τραγική, ενώ οι ηγέτες του Ισραήλ και του Αραβικού κόσμου δεν κατόρθωσαν ακόμη να φτάσουν σε συμφωνία. Είναι τραγικό. Αθώες ζωές χάνονται δεξιά κι αριστερά, μια φρικαλέα κατάσταση, ένα παζλ που πρέπει να βρει μια δύσκολη και περίπλοκη λύση – αλλά το λέω αυτό δίχως να γνωρίζω ότι θα τη βρει. Ελπίζω ότι θα βρεθεί λύση αλλά φαίνεται πως αυτή τη στιγμή καμία από τις δύο πλευρές δεν είναι έτοιμη, δεν έχει τη θέληση και δεν είναι ικανή να το κάνει.

Αισθάνομαι όμως πως οι Άραβες δεν υπήρξαν πολύ θετικοί στην αρχή, και αυτό υπήρξε πολύ μεγάλο πρόβλημα. Οι Εβραίοι μόλις είχαν βγει από έναν τρομακτικό πόλεμο όπου εξολοθρεύτηκαν κατά εκατομμύρια και κυνηγήθηκαν σε όλη την Ευρώπη. Και τους δόθηκε ένα κομματάκι γης στην έρημο. Εάν οι Άραβες είχαν τότε πει «Κοιτάξτε, καταλαβαίνουμε τι περάσατε κι εσείς παιδιά, πάρτε αυτό το κομματάκι γης και θα σας βοηθήσουμε» και οι Εβραίοι θα έρχονταν εν ειρήνη. Αλλά δεν έγινε έτσι. Δεν ήταν φιλικοί και αυτό οδήγησε σε προβλήματα, και με τα χρόνια και οι δύο πλευρές έκαναν λάθη. Έγιναν λάθη επικοινωνιακά, λάθη πραγματικά, και τελικά δημιουργήθηκε ένας τρομακτικός, τρομακτικός κύκλος κακής διαχείρισης και κακής πίστης.


Γ.Α. «Δεν πιστεύω στις οργανωμένες θρησκείες. Οι περισσότερες από αυτές εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους και νομίζω ότι αυτές οι λέσχες (clubs) δεν έχουν σε τίποτε να κάνουν με τον Θεό. Σήμερα νοιώθω Εβραίος κυρίως όταν οι άνθρωποι μου επιτίθενται ως Εβραίο».

Δημοσιογράφος: Σε σχέση με το Ισραήλ, από την άλλη πλευρά, έχει μόνο καλά λόγια. Πρακτικά, όταν ο Γούντυ Άλλεν ξεκινά να μιλά για το Ισραήλ είναι δύσκολο να τον σταματήσει κανείς…..

Γ.Α. «Υποστηρίζω το Ισραήλ και το υποστήριξα από την ημέρα που δημιουργήθηκε. Οι γείτονές του τού συμπεριφέρθηκαν άσχημα, βάρβαρα, αντί να το αγκαλιάσουν και να το κάνουν μέρος της οικογένειας των Εθνών της Μέσης Ανατολής. Με τα χρόνια το Ισραήλ απάντησε σε αυτές τις επιθέσεις με πολλούς τρόπους, ορισμένους από τους οποίους εγκρίνω και άλλους όχι. Κατανοώ ότι οι Ισραηλινοί πέρασαν δύσκολες εποχές. Δεν περιμένω να αντιδρά τέλεια κάθε φορά και αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι είναι μια υπέροχη, θαυμάσια χώρα. Είμαι όμως ανήσυχος από την άνοδο του φονταμενταλισμού στο Ισραήλ, ο οποίος θεωρώ ότι βλάπτει τα συμφέροντά του. Έχω επίσης αμφιβολίες σε σχέση με την ηγεσία του, η οποία δεν δρα πάντα προς όφελος του Ισραήλ. Αλλά ακόμη και η κριτική μου προς το Ισραήλ έρχεται από μια θέση αγάπης, όπως συμβαίνει και όταν ασκώ κριτική στις ΗΠΑ. Θα ήταν λάθος να μην πεις κάτι όταν πιστεύεις ότι μια χώρα που αγαπάς διαπράττει σφάλματα και τελικά μπορεί να πλήξει τον εαυτό της».

Πηγή Mondoweiss, Ιούλιος 2012
http://mondoweiss.net/…/woody-allen-expresses-typical-ameri…


μτφ. Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





Jews from New York are a very different brand from the Israelis. What’s your take on the situation in Gaza right now?
More terribleness. Ever since I can remember, when I was 21 years old, they were telling me, “Peace is around the corner between the Arabs and Israelis. The next generation. Right now, there’s a lot of bitterness, but with time, new generations will grow up and be more peaceful with each other.” This would go on and on and on, and in the end, nothing’s changed. This situation remains tragic and terrible, and the leaders in Israel and the leaders in the Arab world have not been able to come to an agreement. It’s a terrible, tragic thing. Innocent lives are lost left and right, and it’s a horrible situation that eventually has to right itself—but I say that without knowing that it will. I hope that it will, but it seems, at this point, that nobody on either side is ready, willing, and able to.
But I feel that the Arabs were not very nice in the beginning, and that was a big problem. The Jews had just come out of a terrible war where they were exterminated by the millions and persecuted all over Europe, and they were given this tiny, tiny piece of land in the desert. If the Arabs had just said, “Look, we know what you guys have been through, take this little piece of land and we’ll all be friends and help you,” and the Jews came in peace, but they didn’t. They were not nice about it, and it led to problems, and over the years, both sides have made mistakes. There’ve been public relations mistakes, actual mistakes, and it’s been a terrible, terrible cycle of mismanagement and bad faith.
Πηγή The Daily Beast, 18.7.14 



……………..
“…I don’t believe in organized religions. Most of them exploit people, and I think these clubs have nothing to do with God. Today I feel Jewish mainly when people attack me because of my being Jewish.”
About Israel, on the other hand, he has only good things to say. In practice, when Allen starts talking about Israel it’s hard to stop him. So hard that even his assertive, energetic publicist merited only a dismissive wave of the hand, indicating that she should wait until he was finished gushing about his love. 
“I support Israel and I’ve supported it since the day it was founded. Israel’s neighbors have treated it badly, cruelly, instead of embracing it and making it part of the Middle East family of nations. Over the years Israel has responded to these attacks in various ways, some of which I approved of and some less so. I understand that Israelis have been through hard times, I don’t expect Israel to react perfectly every time and that doesn’t change the fact that it’s a wonderful, marvelous country. I’m just worried about the rise of fundamentalism in Israel, which I think damages its interests. I also have questions about your leadership, which doesn’t always act in Israel’s best interests. But even my criticism of Israel comes from a place of love, just like when I criticize the United States. It would be a mistake not to say something if you think a country you love makes a mistake and could hurt itself.”

Πηγή Mondoweiss, Ιούλιος 2012





Wednesday, July 30, 2014

"Κι όμως, θα ζωγραφίσω πάλι"


Share/Bookmark

Για κάποιον αόριστο και μάλλον εποχιακό λόγο θυμήθηκα ένα εφηβικό μου ανάγνωσμα, "Το τελευταίο καλοκαίρι του Κλίνκσορ", του Χέρμαν Έσσε. Το κείμενο αυτό αφηγείται το τελευταίο καλοκαίρι ενός ζωγράφου με το όνομα Κλίνκσορ. Ο απαισιόδοξος εξπρεσιονιστής Κλίνκσορ στο τέλος ενός Ιουλίου, στον απόηχο του Μεγάλου Πολέμου, το 1919-1920, συζητά με έναν ανατολίτη πίνοντας και τρώγοντας σε μια ταβέρνα για το τέλος και την αναδημιουργία της Ευρώπης "που επί δύο χιλιάδες χρόνια πίστευε ότι ήταν ο ομφαλός της γης" και νομίζει πως ζει μια απίθανη Καταστροφή ή μια Αναγέννηση.

Ο Κλίνκσορ, εραστής του ποτού και των γυναικών, ζει την τελευταία πνοή δημιουργικότητας στα 42 του χρόνια, στο τελευταίο του καλοκαίρι, πίνοντας από το ποτήρι της ζωής που σφίγγει με τα δυο του χέρια. Μεθυσμένος, ταλαιπωρημένος, εξαντλημένος μετά από σκληρή δουλειά, από προσπάθεια κι έρευνα, θα δημιουργήσει ένα πορτρέτο δικό του. Ένα μόνο πορτρέτο με χιλιάδες πρόσωπα μέσα του.

" Κι όμως,θα ζωγραφίσω πάλι ", δήλωσε ο Κλίνκσορ, " ίσως αύριο κιόλας. Όχι όμως πια τα σπίτια τούτα, τούτους τους ανθρώπους και τα δέντρα. Θα φτιάξω κροκόκειλους και αστερίες, δράκους και φίδια της φωτιάς. Κι όλα στη γέννησή τους, στη μετουσίωσή τους, γεμάτα πεθυμιά να γίνουν άνθρωποι, γεμάτα νοσταλγία να γίνουν αστέρια, γιομάτα Θεό και Θάνατο! "

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





Tuesday, July 29, 2014

Matteo Renzi: παραδίδονται μαθήματα ηγεσίας


Share/Bookmark
Ο Ιταλός πρωθυπουργός, Matteo Renzi, φαίνεται πως έχει αυτό που απαιτείται για να σπρώξει μια χώρα μπροστά: διορατικότητα, αναλυτική ικανότητα, τσαγανό και στόφα ηγέτη.

Με την ανάληψη της πρωθυπουργίας δεν αναλώθηκε σε μάταιες κινήσεις πρόσκαιρης διαχείρισης της χρόνιας οικονομικής αναξιοπιστίας του Ιταλικού κράτους σε μια κατά βάση υγιή και παραγωγική οικονομία. Η αναξιοπιστία αυτή είναι το μόνιμο και κυκλικά επαναλαμβανόμενο αποτέλεσμα της αδυναμίας του θεσμικού πλαισίου των δύο νομοθετικών σωμάτων που, σε συνδυασμό με το εκλογικό σύστημα, δεν επιτρέπει τη συγκρότηση πλειοψηφιών με σαφές στίγμα και πολιτική, ώστε να είναι σε θέση να λάβουν αποφάσεις έγκαιρα και υπεύθυνα και να προχωρήσουν σε αλλαγές στον κατάλληλο χρόνο.

Όποια και να ήταν η πρόσκαιρη πλειοψηφία, ήταν καταδικασμένη να συμβιβαστεί και να καταρρεύσει.

«Σύμφωνα με τον Brunello Rosa, διευθυντή μακρο-στρατηγικής στο Roubini Global Economics, είναι απολύτως κρίσιμο για την Ιταλία προκειμένου να διατηρήσει τον καινούργιο της ρόλο ως αγκυροβόλιο πολιτικής σταθερότητας, να ολοκληρώσει τη μεταμόρφωσή της, που ως τώρα έχει μόνο υποσχεθεί. Αυτό θα απαιτήσει περαιτέρω αποφασιστικότητα, χρόνο και υπομονή από τους Ευρωπαίους εταίρους της Ιταλίας»

Ο Renzi πρώτα εντόπισε το κύριο πρόβλημα της χώρας, αυτό από το οποίο εξαρτώνται όλα τα άλλα, και στη συνέχεια στόχευσε στην καρδιά του, πριν φθαρεί με την ενασχόληση με άλλα ζητήματα που είναι σημαντικά όσο όμως και άλυτα με το παρόν καθεστώς. Στόχευσε σε μια ευρεία συνταγματική μεταρρύθμιση που προβλέπει τον περιορισμό του αριθμού των Γερουσιαστών, που πλέον δεν θα εκλέγονται απευθείας, και του θεσμικού ρόλου της Γερουσίας.

Ο ίδιος είπε ότι «η μεταρρύθμιση αυτή είναι αναγκαία για να ξεκλειδώσει τη χώρα, σαν το pin του τηλεφώνου. Δίχως αυτή η χώρα θα παραμείνει κλειδωμένη»

Κατόρθωσε να συγκεντρώσει μια ευρύτατη πλειοψηφία γύρω από τη συνταγματική μεταρρύθμιση και να ηγηθεί σε αυτήν, που περιλαμβάνει τα περισσότερα κόμματα, ακόμη και τους δεξιόστροφους της Forca Italia του Berlusconi.

Κυρίως όμως κατόρθωσε να επικοινωνήσει με το λαϊκό αίσθημα.

Και στη συνέχεια έβαλε και την Πρωθυπουργία του στη ζυγαριά.

Απαιτούνται δυο ψηφοφορίες και στα δύο Σώματα με πλειοψηφία 2/3 για την έγκριση της μεταρρύθμισης.

Απέναντί του έχει την κόπωση και φυσική αντίσταση ενός καθιερωμένου Σώματος, που καλείται να αποφασίσει να αυτοκαταργηθεί, κατά κάποιο τρόπο, για το καλό της χώρας. Καθώς επίσης και το κίνημα αριστερίστικου λαϊκισμού του Βeppe Grillo, που ευτελίζει τη Δημοκρατία καταθέτοντας χιλιάδες τροπολογίες απαιτώντας τη συζήτησή τους, προσπαθώντας να εξαντλήσει την πλειοψηφία των Γερουσιαστών αλλά και να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά κάθε είδους δυσαρέσκεια των πολιτών.

Πιθανόν ο Ιταλός Πρωθυπουργός να τα καταφέρει. Θα είναι καλό για την Ιταλία, καλό για την Ευρώπη. Ίσως και όχι.

Ο Renzi σε κάθε περίπτωση είναι ήδη κερδισμένος. Παραδίδει μαθήματα ηγεσίας.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




 πηγή πληροφοριών: Financial Times / The Guardian)



Mια πρόβλεψη για το πολυνομοσχέδιο


Share/Bookmark
Θα διακινδυνεύσω μια πρόβλεψη.

Σε λίγες ώρες κατατίθεται το πολυνομοσχέδιο, στο οποίο υποτίθεται πως θα περιληφθεί η κατάργηση των φόρων υπέρ τρίτων, που σε σημαντικό βαθμό χρηματοδοτούν «ευγενή» και άλλα Ταμεία, κύρια και επικουρικά, με τα χρήματα των καταναλωτών. Καταναλώνεις τσιμέντο, αλεύρι, εισιτήρια, οινόπνευμα, εισάγεις αγαθά, χτίζεις σπίτι και πληρώνεις έμμεσα το ταμείο των αρτοποιών, των νομικών, των μηχανικών, το επικουρικό των ναυτεργατών και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός. Πληρώνεις για τα ταμεία άλλων επιπροσθέτως της εισφοράς στο δικό σου Ταμείο και της εισφοράς στα Ταμεία όλων μέσω του Προϋπολογισμού (δηλαδή των κανονικών φόρων σου, εισοδήματος, ΦΠΑ, ακινήτων κλπ).

Ταυτόχρονα με την κατάργηση των Φόρων Υπέρ Τρίτων συζητούν (όχι τυχαία) την ενοποίηση όλων των επαγγελματικών επικουρικών Ταμείων, μάλλον σε βάρος κάποιου από τα βασικά υφιστάμενα επικουρικά ταμεία.

Θα διακινδυνεύσω λοιπόν μια πρόβλεψη.

Εάν τελικά καταργήσουν τους φόρους υπέρ τρίτων, θα φορτώσουν τα Ταμεία που δεν βγαίνουν από τις εισφορές των ασφαλισμένων τους σε αυτά τα οποία πηγαίνουν καλύτερα μοιράζοντας το κόστος σε όλους, ενώ δεν θα αγγίξουν τις παροχές των ευγενών επικουρικών (πρόωρες συντάξεις και ύψος συντάξεων).

Έτσι την κατάργηση των φόρων υπέρ τρίτων θα την φορτωθούν οι συνταξιούχοι οι οποίοι συνεισέφεραν για μεγαλύτερο διάστημα και περισσότερα χρήματα, καθώς και οι σημερινοί εργαζόμενοι που είναι σε κλάδους με υψηλότερες εισφορές και λιγότερο ευνοϊκές και πολυτελείς συνταξιοδοτικές απολαβές. Προκειμένου να μην αγγιχτούν ιδιαίτερα οι προνομιακές συντάξεις των ευγενών Ταμείων, που χρηματοδοτούνται από φόρους υπέρ τρίτων. Ή να μην επιβαρυνθεί ο προϋπολογισμός με το υπολειπόμενο άνοιγμα και εξαφανιστεί την άλλη στιγμή το περιβόητο «πρωτογενές», σαν τα καλοκαιρινά σχέδια πάνω στην άμμο, μεταμορφωμένο σε λασπώδη πρωτογενή τρύπα.

Η άλλη εκδοχή είναι πως δεν θα καταργήσουν κανέναν φόρο μέχρι να καταργηθούν μόνοι τους, στη Δευτέρα Παρουσία, όταν ο κόσμος δεν θα έχει πλέον μία, για καμιά συναλλαγή, και θα συναλλάσσεται με εθνικά κοχύλια ή με αντιπραγματισμό.

Ίσως αυτή η αμελητέα και αδιάφορη διαφορά είναι η μόνη διαφορετική απόχρωση Κυβέρνησης και Αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία με τον καιρό τείνει κι αυτή να εξομαλυνθεί και να χαθεί στο ενιαίο καθεστωτικό και παρακμιακό μας γκρι.

Μακάρι να βγω ψεύτης.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




Εικόνα: "Η Δευτέρα παρουσία", 17ου αιώνα, από τη Μονή Αγ. Παντελεήμονος του Νομού Ηρακλείου



Monday, July 28, 2014

"Είμαι Εβραίος. Αν είχα γεννηθεί στη Γάζα..."


Share/Bookmark


Του Εβραίου φιλοσόφου Michaël Smadja

"Είμαι Εβραίος. Αν είχα γεννηθεί στη Γάζα, θα ήμουν μάλλον μέλος της Χαμάς.

Εγώ υπερασπίζομαι την ύπαρξη του Ισραήλ, αντίθετα με όσους ονειρεύονται την εξαφάνισή του –όπως η ιρανική κυβέρνηση, τα ισλαμικά κινήματα, οι Ευρωπαίοι αντισημίτες της Aριστεράς ή της Δεξιάς, οι οποίοι χρησιμοποιούν το Ισραήλ για να χειραγωγούν τους νέους ξένης καταγωγής στην Ευρώπη. Λες και η απουσία διεξόδου στις ζωές αυτών των νέων έχει να κάνει με το Ισραήλ ή τους Παλαιστίνιους.

Αλλά αν είχα γεννηθεί στη Γάζα δεν θα είχα το ελεύθερο πνεύμα, την απαραίτητη απόσταση και την κατάλληλη εκπαίδευση για να αντιληφθώ ότι η Χαμάς είναι μια ισλαμική τρομοκρατική οργάνωση η οποία δεν διστάζει, με τον πιο κυνικό τρόπο, να χρησιμοποιήσει αθώους ως ασπίδα στους βομβαρδισμούς. Δεν θα γνώριζα ότι η Χαμάς χρηματοδοτείται από ξένα συμφέροντα για τα οποία η τύχη της Παλαιστίνης είναι δευτερεύουσα, αυτό που μετράει είναι το μίσος για το Ισραήλ. Θα πίστευα κι εγώ το εθνικό και οικογενειακό αφήγημα, που θα μου είχαν κληροδοτήσει, ότι οι Εβραίοι και το Ισραήλ είναι η δύναμη του κακού που έκλεψαν τη γη μου και ταπείνωσαν τον λαό μου.

Θα δυσκολευόμουν πάρα πολύ να κάνω τη διάκριση ανάμεσα στην ισραηλινή κυβέρνηση και τον στρατό από τη μία και τον λαό του Ισραήλ από την άλλη. Όπως και το Ισραήλ δεν κάνει την διάκριση ανάμεσα στη Χαμάς και τον παλαιστινιακό λαό, βομβαρδίζοντας και τους μεν και τους δε.

Στην πραγματικότητα, αν σήμερα ήμουν Παλαιστίνιος και πίστευα ότι το κράτος του Ισραήλ επιβάλλει τρομοκρατία, με την έννοια ότι προκαλεί τρόμο βάζοντας στο στόχαστρο πολίτες και αντάρτες, χωρίς διάκριση, δημιουργώντας συνεχή ανασφάλεια, τότε δεν θα είχα άδικο. Και χωρίς καμιά αμφιβολία θα ήμουν έτοιμος να κάνω τα πάντα για να σταματήσω αυτό που θα μου φαινόταν σαν μια τυφλή καταπίεση. Δεν θα με ενδιέφερε ότι το Ισραήλ, από την πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκε σαν κράτος, υπήρξε στόχος των Αράβων γειτόνων του που ήθελαν να το εξαφανίσουν ή ότι οι Εβραίοι θέλησαν να δημιουργήσουν ένα κράτος για να μην υφίστανται τον αντισημιτισμό και ότι αυτό το κράτος παρόλα αυτά είναι Δημοκρατία. Εγώ, αν ήμουν Παλαιστίνιος δεν θα με ενδιέφερε.

Αν ήμουν Παλαιστίνιος θα είχα γνωρίσει μόνο το στρατιωτικό πρόσωπο του Ισραήλ, το οποίο δημιουργήθηκε μέσα σε μια μόνιμη κατάσταση πολιορκίας και του οποίου οι πολίτες διαπαιδαγωγήθηκαν με τον πραγματισμό της επιβίωσης. Θα ήξερα μόνο ότι η γη των προγόνων μου καταπατήθηκε από άλλους. Θα πίστευα ότι το Κράτος του Ισραήλ αντί να με βοηθήσει να δημιουργήσω μια χώρα δίπλα του, αντίθετα, με το μέσον της βίας, της διαίρεσης, της ταπείνωσης και του εποικισμού, κάνει αδύνατη την πιθανότητα να έχω ένα καλό μέλλον. Θα είχα την αίσθηση ότι στα μάτια του ισραηλινού λαού η ζωή μου δεν αξίζει και πολλά πράγματα ή τουλάχιστον αξίζει λιγότερο από την ασφάλειά του.

Δεν θα είχα ποτέ ακούσει για όλους αυτούς τους ανθρώπους που πιέζουν την ισραηλινή κυβέρνηση για πιο δίκαιη πολιτική προς τους Παλαιστίνιους. Ίσως δεν θα ήξερα καν ποιος ήταν ο Γιτσάκ Ραμπίν.

Εγώ θα έβλεπα μόνο τους έποικους. Τα λόγια ρατσιστικού μίσους του Λίμπερμαν. Τον ψηφοθηρικό κυνισμό του Νετανιάχου. Την προσπάθεια των Εργατικών και των Κεντρώων του Ισραήλ να φανούν κι αυτοί σκληροτράχηλοι. Θα έβλεπα τα ερείπια των σπιτιών στη γειτονιά μου.

Ισραηλινοί, σήμερα, μόνο εσείς μπορείτε να φέρετε ειρήνη και να αποκαταστήσετε τη δικαιοσύνη.

Πρέπει να εκλέξετε μια κυβέρνηση στη βάση ενός σχεδίου ειρήνευσης με τους Παλαιστίνιους. Μια κυβέρνηση που μπορεί να σας εξασφαλίσει μια μόνιμη ειρήνη και ασφάλεια, βοηθώντας να δημιουργηθεί ένα Παλαιστινιακό Κράτος, γεωγραφικά λογικό. Μια κυβέρνηση που θα σας υποσχεθεί συμβιβασμούς και θυσίες με τους Παλαιστίνιους. Μια κυβέρνηση που θα κάνει τα πάντα για να προστατεύσει από την τρομοκρατία χωρίς να χρησιμοποιεί τρομοκρατικές μεθόδους.

Πρέπει να εκλέξετε μια κυβέρνηση που θα σας πει αυτό που δεν θέλετε να ακούσετε: ότι η βία δεν θα φέρει αποτέλεσμα. Ποτέ.

Οι Παλαιστίνιοι δεν θα εξαφανιστούν, δεν θα φύγουν. Ούτε και το Ισραήλ, φυσικά. Αργά ή γρήγορα θα πρέπει εσείς, Ισραηλινοί, να κάνετε μια προσπάθεια να γίνετε κάτι παραπάνω από ένας λαός που φοβάται ή προκαλεί φόβο. Γιατί μην περιμένετε από τους Παλαιστίνιους –που μεγάλωσαν σε στρατόπεδα ή σε άθλιες παράγκες, εκδιωγμένοι από τη γη τους, χειραγωγημένοι και εξαπατημένοι από τα «αδέλφια» τους εδώ και δεκαετίες και στους οποίους η κυβέρνησή σας στέλνει βόμβες- να κάνουν ειρήνη μαζί σας.

Μην περιμένετε να καθίσουν απέναντί σας σε ένα τραπέζι σαν να ήσασταν ίσοι και να δείξουν διπλωματική ευαισθησία και λογική. Μην περιμένετε να διώξουν τη Χαμάς από τη Γάζα. Όλα αυτά μπορούν να συμβούν, αν εσείς, ανώνυμοι Ισραηλινοί, εκλέξετε μια κυβέρνηση που θα αναγνωρίσει ότι η ιστορία κακομεταχειρίστηκε τους Παλαιστίνιους και ότι είναι δίκαιο να τους βοηθήσει κάποιος να χτίσουν ένα Κράτος. Ο παλαιστινιακός λαός δεν υπήρχε πριν από 70 χρόνια. Υπάρχει όμως σήμερα. Όπως και ο λαός του Ισραήλ."


Δημοσιεύτηκε στη Liberation, http://www.liberation.fr/monde/2014/07/24/si-j-etais-ne-a-gaza_1069757 

πηγή μτφ: iefimerida.gr




ΥΓ.

Ορισμένοι αναρωτιούνται "πoιος φταίει;". Διαπράττουν ένα μεθοδολογικό λάθος. Η ιστορία δεν είναι δικαστήριο. Και η Βίβλος και το Κοράνι δεν είναι κτηματολόγια.

Το ποιος φταίει για τη σύγκρουση είναι ΤΟ λάθος ερώτημα. Που απλώς διαιωνίζει τη βία. Μεταθέτει τη συζήτηση στο έγκλημα και τιμωρία. Στο βιβλικό. Στο μεταφυσικό.

Το ποιος ΜΠΟΡΕΙ να λύσει το πρόβλημα αντικειμενικά, είναι η σωστή ερώτηση. Το πρόβλημα δεν θα λυθεί φυσικά από τη Χαμάς, ποτέ. Θα ήταν σαν να περιμένει κανείς από τους φανατικούς που τρέφονται από τη βία γύρω τους να αυτοδιαλυθούν. Ούτε από τη μεγαλύτερη (όσο και μάταιη) βία των ακραίων σιωνιστών θα λυθεί. Καθώς αυτή ακριβώς τους τρέφει και αυτούς. Για αυτές τις ομάδες η σύγκρουση είναι όρος επιβίωσης των συστημάτων σκέψης τους και αυτών των ιδίων.

Μόνο μια δημοκρατικότερη και ισχυρότερη κοινωνία (όπως αυτή του Ισραήλ), εφόσον βρει εντός της τις δυνάμεις να ξεπεράσει τον εαυτό της, μπορεί (έχει τις αντικειμενικές δυνατότητες) να το λύσει και να σπάσει τον κύκλο της βίας.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος







Sunday, July 20, 2014

Και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ;


Share/Bookmark
- "Θα χαιρετώ με αγάπη και με σεβασμό έναν χριστιανό γύφτο (sic) και μια γύφτισσα (sic), αλλά θα αποστρέφομαι τον βουλευτή και τον υπουργό εκείνο, που ψήφισε νόμο για την κατάργηση της Κυριακής ημέρας" (Σ.Σ. λόγια αγνής αγάπης: ακόμη και για τους "χριστιανούς" γύφτους) .
Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως, Ιερεμίας


- "Με το μέτρο των ανοικτών καταστημάτων τις Κυριακές ισοπεδώνουν περαιτέρω τα δικαιώματα των εργαζομένων, απορυθμίζουν τις εργασιακές σχέσεις και δημιουργούν τεράστια προβλήματα σε χιλιάδες εργαζόμενους και τις οικογένειες τους… Αντιστεκόμαστε στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, όπως και σε όλες τις πολιτικές που οδηγούν την κοινωνία σε απόγνωση και τη χώρα στην καταστροφή. Αγωνιζόμαστε για την ανατροπή τους".
ΣΥΡΙΖΑ


- "Να μην ξαναπατήσουν το πόδι τους στην εκκλησία όσοι ψήφισαν τον νόμο", "να αναλογιστούν την πολιτική τύχη της τέως υπουργού Μαριέττας Κουτσίκου-Γιαννάκου και του Πειραιώτη υφυπουργού Γεωργίου Καλού, των "αρχιτεκτόνων" της εκδιώξεως των κληρικών από τα σχολεία".
Πειραιώς, Σεραφείμ.


- Η μνημονιακή απαίτηση για απελευθέρωση του ωραρίου και η κατάργηση της Κυριακής αργίας για όλα τα εμπορικά καταστήματα στοχεύει στο κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και της οικογενειακής ζωής των εργαζομένων και εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων πολυεθνικών εμπορικών αλυσίδων και των μεγάλων πολυκαταστημάτων.
Μαχητική Εργατοϋπαλληλική Ταξική ανατροπή





- "Καταραμένη η εργασία την Κυριακή"
"Η Πολιτεία, παρασυρόμενη ή και καθοδηγούμενη από τις μασσωνικές και τις αθεϊστικές αρχές της παγκοσμιοποιήσεως, αποπειράθηκε να καταργήσει την αργία της Κυριακής! (ΣΣ. Δηλαδή ΔΕΝ την κατάργησε, έκανε πίσω) Δεν της έφθανε, βλέπετε, το γεγονός, ότι κατά τις έξι υπόλοιπες εργάσιμες ημέρες της εβδομάδος "ψυχή δεν πατάει στο μαγαζί μου", όπως επί λέξει χαρακτηριστικά μας έλεγε κάποιος καταστηματάρχης εδώ στο Αίγιο, επιχειρεί να ανοίξει τα καταστήματα και την "άλλη", την "εβδόμη ημέρα" ή αλλιώς "τήν ημέρα του Κυρίου", έτσι ώστε να ανατραπεί ἐκ βάθρων η όποια ισορροπία στην εκκλησιαστική, την οικογενειακή και την κοινωνική ζωή των Ελλήνων πολιτών"
"Ο χρόνος της Κυριακής δεν είναι δικός μας! Ανήκει στον Θεό! Άρα ο χρόνος που χρησιμοποιείται για βιοπορισμό μας, για κέρδος κλπ., είναι χρόνος κλεμμένος! Τον κλέβουμε από τον Θεό! Επομένως τα παράγωγα αυτού του χρόνου είναι καταραμένα! Δεν έχουν την ευλογία του Θεού!", καταλήγει ο ίδιος.
Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, Αμβρόσιος.


- .. η ανακοίνωση καλεί “σε κάθε πόλη και Δήμο, συσπείρωση όλων των εμποροϋπαλλήλων
στα σωματεία μαζί με το ΠΑΜΕ, των αυτοαπασχολούμενων εμπόρων με την ΠΑΣΕΒΕ και
κοινή δράση στις λαϊκές επιτροπές, που εκφράζουν την αγωνιστική συμμαχία των εργαζομένων με τους φτωχούς επαγγελματοβιοτέχνες και εμπόρους για οργανωμένη αντίσταση κατά της κυριακάτικης εργασίας”.
Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος





- "Kάποιοι αποφάσισαν να φορολογήσουν και τον Θεό".
Ο Μητροπολίτης κάλεσε τους πιστούς να στηρίζουν τους εμπόρους που δεν παραβιάζουν την αργία. "Με αυτόν τον τρόπο και αυτοί θα βοηθηθούν και εμάς θα ευλογήσει ο Θεός", σημείωσε σε επιστολή του. Έστρεψε δε τα πυρά του και σε άλλες αποφάσεις της Πολιτείας στις οποίες χρεώνει ότι στρέφονται κατά της Εκκλησίας. Θεωρεί μάλιστα ότι "δημιουργείται ένας λαός που ενοχλείται από τη θέα των ναών και τους ήχους των καμπανών". "Οι αγιασμοί και οι ευλογίες περιορίζονται. Το μάθημα των θρησκευτικών είτε διαστρέφεται είτε αποβάλλεται από την εκπαίδευση των παιδιών ως ανεπιθύμητο".
Μεσογαίας, Νικόλαος


- ''Είναι δάκτυλος εις βάρος της Ορθοδοξίας η κατάργηση της Κυριακής''

"Η Κυριακή είναι μέρα Κυρίου. Ποιος θα βάλει τα χέρια του στη φωτιά κ. υπουργέ της εργασίας; Αν τα βάλετε θα καούν. Δεν μπορούμε να το δεχτούμε αυτό".
"Γιατί; Θέλω να το πω από τις θέσεως αυτής. Θα προταθεί από την Ιερά Σύνοδο κι εμείς με κηρύγματα, θα κηρύξουμε αντίσταση κατά της καταργήσεως της Κυριακής αργίας. Αν και λένε ότι τα καταστήματα θα λειτουργούν μετά τις 10, δε γίνεται έτσι η συμμετοχή στην προσευχή της Κυριακής. Γίνεται μακριά από τις συναλλαγές, τις στενοχώριες, για να συμμετάσχουμε στη Θεία Λειτουργία.
Γιατί να μας χαλάσουν την Κυριακή μας; Τι κάναμε; Μήπως νομίζουν ότι θα αποκτήσουν κάποιες θέσεις εργασίας; Είναι λάθος! Γιατί δεν μπορούν οι επιχειρηματίες να πληρώνουν τους υπαλλήλους που θα είναι και την Κυριακή και από τη Δευτέρα. Είναι εκ προοιμίου αποτυχημένη, πράξη ακυρώσεως της Ιεράς παραδόσεως της Εκκλησίας. Πράξη που θα πολεμηθεί", τόνισε ο ίδιος.
Όπως είπε, η Κυριακή των Χριστιανών είναι "παράγων πολιτιστικός υπ αριθμόν 1". Θύμισε ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος κι ο Θεοδόσιος θέσπισαν με νόμους την αργία της Κυριακής, η οποία διατηρήθηκε "παρά το ότι περάσαμε την κυριαρχία των Τούρκων τόσων αιώνων".
Θεσσαλονίκης, Άνθιμος


- Ἀλήθεια, ζοῦμε στήν ὀρθόδοξο χριστιανική Ἑλλάδα ἤ σέ κάποια ἀλλόθρησκη χώρα;",
"Ἄν καταργηθῇ καί ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς, πότε θά ἐκκλησιασθῇ ὁ χριστιανός; Πότε θά ζήσῃ τό μυστήριο τῆς Θείας Λειτουργίας, τό ὁποῖο τόν ἀναγεννᾶ, τόν φωτίζῃ, τόν χαριτώνῃ, τόν ἑνώνει μέ τό Θεό;
Πότε τά παιδιά μας, τά ὁποῖα δυστυχῶς εἶναι ἀκατήχητα καί ἕρμαια τῆς κάθε ἀνατρεπτικῆς καί διαστροφικῆς ἰδεολογίας, θά ἀκούσουν θεῖο κήρυγμα;
Τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς τήν ἐθέσπισε ἡ Α' Οἰκουμενική Σύνοδος, ἀποτελουμένη ἀπό ἁγίους καί θεοφόρους Πατέρες καί προεδρευομένη ἀπό τόν ἅγιο Μέγα Κωνσταντῖνο.
Τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς τήν σεβάσθηκαν τόσοι αἰῶνες καί οἱ πιό ἄσπονδοι ἔχθροί τῆς ὀρθοδόξου ἀληθείας!
Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς







- Και τέλος το κουτοπόνηρο:
Η πρώτη πρόταση του υπουργείου Ανάπτυξης προέβλεπε πλήρη απελευθέρωση του ωραρίου, δίνοντας τη δυνατότητα στα μικρά καταστήματα (κάτω των 250 τ.μ. και εξαιρουμένων των αλυσίδων καταστημάτων, πολυκαταστημάτων και εμπορικών κέντρων) να λειτουργούν και τις 52 Κυριακές του έτους.
Στη συνέχεια και προκειμένου να αποφευχθεί νέα κυβερνητική κρίση επιτεύχθηκε πολιτικός συμβιβασμός και το νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή συμπεριέλαβε μεταξύ άλλων την προαιρετική λειτουργία όλων των καταστημάτων 7 Κυριακές τον χρόνο, ενώ για τη λειτουργία των μικρών καταστημάτων τις υπόλοιπες Κυριακές του έτους, την απόφαση θα τη λαμβάνουν οι αντιπεριφερειάρχες εκτός από την Αθήνα, τον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη, όπου θα αποφασίζουν οι δήμαρχοι.
Μετά από απαίτηση του ΠΑΣΟΚ, που διατύπωσε ο εισηγητής του Μιχάλης Κασσής, ο υπουργός Κ.Χατζηδάκης ανακοίνωσε ότι αποσύρεται η διάταξη που δίνει την δυνατότητα στους δημάρχους Αθήνας, Πειραιά και Θεσσαλονίκης να ορίζουν πόσες Κυριακές θα είναι ανοικτά τα καταστήματα κάτω των 250 τ.μ. Η αρμοδιότητα αυτή θα ανήκει στους αντιπεριφερειάρχες.

(Σ.Σ. Έτσι προφανώς στην Αττική ΔΕΝ θα ανοίγουν όπως και στις περισσότερες περιοχές, που πέταξαν τη μπάλα στους Αντιπεριφερειάρχες.)
Πονηρός βουλευτής ΠΑΣΟΚ (κ. Κασσής) και δειλός κι άβουλος υπουργός ΝΔ κ. Χατζηδάκης. 

_________________________________________



Σ.Σ.
Όσο περνά ο καιρός τόσο γίνεται φανερή η φύση της αληθινής ιδεολογικής συμμαχίας της συντήρησης στην Ελλάδα: μια ξεκούδουνη και ξεκούρδιστη χορωδία υστερόβουλων υστερικών που ψέλνει την ίδια παράτονη ψαλμωδία και στην ουσία απαιτεί να αποφασίζει αυτή για το πότε κανένας επιλέγει να ανοίξει το μαγαζί του, να πάει για ψώνια, να εργαστεί, να κάνει τις δουλειές του, να ζήσει τη ζωή του, να πάει διακοπές ή για μπάνιο σε μια μέρα χωρίς κίνηση στους δρόμους, να ξεκουραστεί, να συναντηθεί με τους ανθρώπους του σε μια πόλη που λειτουργεί.

Μια ψαλμωδία με ιδεολογήματα φανατισμού και μίσους και μόνη πραγματική έγνοια να ακυρώσουν το δικαίωμα και τη δυνατότητα κάποιου άλλου. Να επιβάλουν το δικό τους σχέδιο ζωής. Να διαχειριστούν τον χρόνο των άλλων. Να επιβάλουν τα δικά τους (ακριβά και αντιδημιουργικά) ολιγοπώλια. Μην και χάσουν κάτι από την πελατεία τους που το κράτος οφείλει να πείσει δια της βίας να προσέλθει όποτε και όπου αυτοί επιθυμούν.

Μια βαθιά συντηρητική συμμαχία μιας ακροδεξιάς «ψευτοαριστεράς» που απεχθάνεται κάθε αλλαγή με την όμοιά της «δεξιά» που πορεύονται ωραία και καλά αντάμα με τους δειλούς ψευτομεταρρυθμιστές, φωνασκώντας παράταιρα για της τρόικας τα μάτια, ως μια ωραία μισότρελη οικογένεια.

Κι απέναντι κανένας σοβαρός αντίλογος για τα δικαιώματα των πολιτών, για τη δυνατότητα να παράγουν, να χρησιμοποιούν υποδομές που έχουν πληρώσει (δρόμους, καταλύματα, μαγαζιά, μεταφορές) που τη μια μένουν κενές και την άλλη μπουκώνουν κι επομένως είναι πανάκριβες.

Κάτι μισόλογα μόνο για τους τουρίστες (λες κι οι ντόπιοι δεν έχουν ψυχή) με μια ένοχη διάθεση, μια κουτοπόνηρη ακύρωση, μοιραίοι κι άβουλοι, σκιαγμένοι μην κι έχουνε το τέλος της Μαριέττας Γιαννάκου, που λέει κι ο καλός Δεσπότης του Πειραιά.

Η κουτοπόνηρη Κυβέρνηση είναι κατά βάθος με τον "χωροφύλαξ" αλλά προσπαθεί να ξεγελάσει και τον "αστυφύλαξ", τους πολίτες δηλαδή που μοιραζόμαστε τη θέληση για ελευθερία και για πρόοδο και θέλουμε να ζούμε στον σύγχρονο κόσμο.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος





Η υπόγεια Ελλάς


Share/Bookmark
Το πρωί με την μπόρα κατεβαίνοντας την Πειραιώς, εικόνα τρίτου κόσμου. Ο δρόμος μεταμορφωμένος σε ποτάμι. Το καπάκι του αγωγού της  ΕΥΔΑΠ στη μέση του δρόμου στο ύψος του Πράκτικερ εκτοξεύτηκε στους αιθέρες και ένας συμπαγής πίδακας, ενός μέτρου και βάλε, ανάβλυζε στη μέση του δρόμου.

Φτάνοντας στο Φάληρο ο αέρας του κόλπου είχε μια άσχημη μυρωδιά υπονόμου. Έχοντας συντονίσει μεγάλα κατασκευαστικά έργα που σχετίζονταν με την περιοχή του Κηφισού και Πειραιώς νομίζω ότι έχω την εξήγηση (που μάλλον είναι και κοινό μυστικό σε όσους έχουν κάποια σχετική εμπειρία). Στους αγωγούς όμβριων της (δημόσιας) ΕΥΔΑΠ, που εκτός από «ύδρευσης» είναι και «αποχέτευσης», οι οποίοι καταλήγουν στις κοίτες των ποταμών, υπάρχουν δεκάδες παράνομες συνδέσεις αποχετεύσεων, μετατρέποντάς τους σε παντορροϊκούς, όπως και απευθείας στους ποταμούς. Η ΕΥΔΑΠ αδυνατεί να τους ελέγξει πλήρως. Δεν γνωρίζει καν με ακρίβεια από πού περνούν οι αγωγοί της σε αρκετές περιπτώσεις, ειδικά οι παλαιότεροι. Έτσι με την καλοκαιρινή νεροποντή μαζί με τα όμβρια  μεταφέρονται και τα σωρευμένα λύματα, στον Φαληρικό όρμο και αλλού, όπως και η αποφορά τους. Μάλλον θα θεωρούνται κι αυτά «Δημόσιο Αγαθό ».

Λίγο αργότερα την τροπική αυτή μέρα, με την υγρασία να χτυπάει επίπεδα Μπανγκόκ και τις καταιγίδες να σκάνε κάθε λίγο θεαματικές κι επίμονες, βρέθηκα σε ένα αγαπημένο ουζερί - ψαροταβέρνα στις Δυτικές συνοικίες,  πέρα από το ποτάμι, το οποίο το έχει ένας Μακεδόνας (Σερραίος για την ακρίβεια) εδώ και δεκαετίες. Με λαϊκότητα και μεράκι σερβίρει εξαιρετικά προσεγμένα πιάτα, από πετροσωλήνες (δεν είχε αυτή τη φορά) έως μύδια αχνιστά, αθερίνα, καλοψημένες σαρδέλες, μια εξαιρετική μελιτζάνα, τομάτα ξεφλουδισμένη χοντροκομμένη με χοντρό αλάτι και καλό λάδι, καλοτηγανισμένες πατάτες, και κλείνει με κερασμένους θαυμάσιους λουκουμάδες με παγωτό καϊμάκι. Προσεγμένη κουζίνα με ιδιαίτερα πιάτα με ψάρια, μαγειρεμένα με φαντασία και πολύ καλά υλικά σε τιμές μιας κανονικής ταβέρνας: 45 ευρώ τα τρία άτομα, με κανονική απόδειξη όπως πάντα.


Είμαστε μόνοι αργά το απόγευμα με τον σερβιτόρο που μας γνωρίζει σαν πελάτες, ένα παιδί γύρω στα είκοσι. Σε ένα διάλειμμα από τις μπόρες εμφανίζεται ένας νεαρός, που κατέβηκε από ένα παπί, στυλ hipster, μπλε μάτια, καθαρό βλέμμα, τατουάζ στη γάμπα,  ένα πάνινο σακίδιο στην πλάτη, με παλ γκρι μεγάλες κάθετες ρίγες που έσφιγγε με  σκοινί  στο χείλος του. Παρά την αστική εμφάνιση είχε έναν αέρα αγροτόπαιδου. Κάτι λέει με σεμνότητα και ευγένεια στον  σερβιτόρο, τον οποίο προφανώς δεν γνώριζε, και κάθονται σε ένα τραπέζι. Συζητούν για λίγη ώρα. Σε κάποια στιγμή  ανοίγει το σακίδιο και βγάζει ένα μικρό πλαστικό σακουλάκι καλά κλεισμένο, που περιείχε μικρά άσπρα τετράγωνα κομματάκια που έπλεαν σε υγρό, το οποίο και άφησε στο γκαρσόνι. Χαιρέτησε ευγενικά κι έφυγε. Απόρησα κάπως.


Έμαθα περί τίνος επρόκειτο από τον σερβιτόρο, που από ό,τι κατάλαβα και για αυτόν ήταν κάτι που του συνέβαινε πρώτη φορά: δεν ήταν κάποια άνομη συναλλαγή, ούτε ναρκωτικά, ούτε κλεμμένα.

Ήταν εξαιρετικής ποιότητας φέτα από το χωριό τους, που νέοι άνθρωποι επιχειρούν να πουλήσουν στα καταστήματα. Το πιο απλό πράγμα για να επιβιώσουν και αυτοί και η μικρή πρωτογενής παραγωγή σε μια χώρα που το γραφειοκρατικό κόστος παραγωγής, συσκευασίας, μεσαζόντων, διοδίων, φορολογικού βάρους, διακίνησης των προϊόντων,  οδηγεί στην απώλεια της παραδοσιακής παραγωγής,  σβήνει την  πολυμορφία, τον πλούτο, την τεχνογνωσία και την ποικιλότητα, φτωχαίνει και αφανίζει σταδιακά τους μικρούς παραγωγούς. Tελικά εξαφανίζει το συγκριτικό πλεονέκτημα: την καινοτομία, τη μοναδικότητα, την αυθεντικότητα και μαζί με αυτά τη διεθνή ανταγωνιστικότητα των προϊόντων με την επικράτηση εσώκλειστων, ολιγοπωλιακά δομημένων αγορών των βολεμένων που ελέγχουν το εμπόριο και την τυποποίηση, προσφέρουν σε υψηλές τιμές και εφησυχάζουν μη αντιμετωπίζοντας ανταγωνισμό

Είναι η νωθρή οικονομία των βολεμένων που οδηγεί στην άβουλη Δημοκρατία των βολεμένων.

Τα σύγχρονα δημόσια δίκτυα, το διαδικτυακό εμπόριο, οι φθηνές δυνατότητες διανομής, ακόμη και οι άτυποι αλλά αποτελεσματικοί τρόποι παραγωγής, διανομής και εμπορίας, επιτρέπουν την ανάπτυξη της άμεσης σχέσης μικρής κλίμακας παραγωγών με μεγάλο κοινό.

Η πολυμορφία, η διατήρηση της ποικιλότητας, η υψηλή ποιότητα, η επιβίωση των μικρών παραγωγών, η ανανέωση του ενδιαφέροντος για την πρωτογενή παραγωγή από νέους ανθρώπους που μπορούν να διασώσουν και να εξελίξουν παραδοσιακές μεθόδους, προϋποθέτουν εντελώς διαφορετική φορολογική μεταχείριση.

Χρειάζεται απλό και ευέλικτο καθεστώς εμπορίας και διακίνησης  και ισχυρή δημόσια παρέμβαση για την ενίσχυση δικτύων και μεθόδων τυποποίησηςεμπορίας και διανομής τοπικών προϊόντων με εθνική και διεθνή εμβέλεια, με ενεργές φορολογικές πολιτικές, ειδικές δράσεις στήριξης και παροχή τεχνογνωσίας. Χρειάζεται επίσης ισχυρή αντιολιγοπωλιακή πολιτική ενίσχυσης του ανταγωνισμού, με έξυπνες δράσεις. Έτσι ώστε το μικρό,  άτυπο και καινοτόμο, να βρει τον δρόμο του, να πετύχει, να μεγαλώσει και με τη σειρά του να συνεισφέρει κι αυτό με τους φόρους του στη γέννηση νέων καινοτόμων μικρών και άτυπων που θα το ανταγωνιστούν μεγαλώνοντας. Αυτός είναι ο κύκλος της δημιουργίας. 

Δεν είναι ο τροχός που πρέπει να επινοηθεί. Χώρες με ισχυρή αγροτική παραγωγή με ποικιλότητα και πλούτο μικρότερο, αναλογικά με το μέγεθος, ή αντίστοιχο με τον ελληνικό το έχουν κάνει με επιτυχία. Και όχι μόνο στην πρωτογενή παραγωγή. Είναι το κλειδί σε κάθε τομέα. Από τις ΗΠΑ, την Ολλανδία, τη Γαλλία (στην αγροτική παραγωγή) ως τη Δανία.

Εμάς μας πείθουν οι κυβερνώντες (και αντιπολιτευόμενοι) κρατιστές για το ολοκληρωτικά παράλογο: ότι θα λύσουμε το πρόβλημά μας, που είναι κυρίως πρόβλημα παραγωγής, όχι πρόβλημα κατανάλωσης, σε αντίθεση με όλο τον κόσμο, επιχειρώντας να καταγράψουμε όλες τις μικροσυναλλαγές με όρους μεγάλης επιχείρησης για να τις φορολογήσουμε αντίστοιχα και παραπάνω πριν τις σκοτώσουμε ή τις αποθαρρύνουμε οριστικά, μπας και διασώσουμε προσωρινά και για λίγο τα μυρωδάτα "δημόσια αγαθά"  του φαληρικού όρμου. 'Η μέχρι να βουλιάξουμε όλοι μέσα τους.

Οι πραγματικοί κάτοχοι του ιδιωτικοποιημένου κράτους μας, πουλάνε επιτυχώς το μόνο που το κράτος αυτό μπορεί να πουλήσει: ένα μεγάλο ψέμα και κάνουν έναν ολόκληρο λαό να αισθάνεται ενοχές για το παράλογο που τον έχουν πείσει πως είναι φυσικό. Πως κάθε ανθρώπινη παραγωγική δραστηριότητα,  μπορεί να εμπίπτει στους ίδιους κανόνες ή ακόμη και να αποτελεί αντικείμενο βαριάς κρατικής παρέμβασης και καταγραφής, ανεξαρτήτως κλίμακας, φύσης, μεγέθους.

Σαν τον απίθανο εκείνο υπουργό, τον Αλογοσκούφη, (καθηγητής οικονομίας τρομάρα του!) που βρήκε τη λύση για το χρέος: να αθροιστεί η ανεπίσημη οικονομία στην επίσημη στο σύνολό της, και να υπολογίζεται με βάση το άθροισμά τους το ποσοστό του χρέους του κράτους προς το ΑΕΠ για να μπορεί το κράτος του να δανειστεί ακόμη παραπάνω.

Η ανεπίσημη οικονομία αντιστοιχεί όχι μόνο στις παράνομες δραστηριότητες αλλά κυρίως στις μικροδραστηριότητες εκείνες που εμπίπτουν εκ φύσεως στην ιδιωτική σφαίρα των πολιτών σε ένα μη ολοκληρωτικό κράτος οργουελικού τύπου  ή/και  αυτές που το κόστος που θα δημιουργούσε η ένταξή τους στην επίσημη οικονομία θα ήταν μεγαλύτερο από το όφελος για το σύνολο της οικονομίας. Υπάρχει σε όλες τις χώρες σε σχετικά υψηλά ποσοστά που κυμαίνονται  μεταξύ 15% και 28% περίπου του ΑΕΠ στην Ε.Ε., ανάλογα με την έκταση και αποτελεσματικότητα της γραφειοκρατίας, την απλότητα και το βάρος των φορολογικών νόμων, το μέγεθος του κατά κεφαλήν εισοδήματος, αλλά και την έκταση των δραστηριοτήτων του οργανωμένου εγκλήματος και της διαφθοράς των κρατικών μηχανισμών κ.λπ.

Μας διέσωσαν οι "γραφειοκράτες των Βρυξελλών ", που τραβούσαν τα μαλλιά τους, από την εμφανώς αυτοκτονική τρέλα των ηγετών ενός έθνους, που θα πλήρωνε έτσι παραπάνω φόρους και συνεισφορά  και θα εισέπραττε λιγότερα από όλους τους άλλους που βεβαίως δεν υπολογίζουν το ΑΕΠ τους με αυτόν τον τρόπο. Μόνο και μόνο για να αρπάξουν τα εύκολα δανεικά από τις αγορές κεφαλαίων (δηλαδή από το μέλλον μας και των παιδιών μας) για κάνα χρόνο ακόμη, να διορίσουν και ν' αγοράσουν μερικά ψηφαλάκια παραπάνω, να "τακτοποιήσουν" από εδώ και από εκεί. Έτσι, αφού αυτό δεν έπιασε, άρχισαν μετά τα πιο χοντρά ψέματα. Απλώς δήλωναν τα νούμερα που ήθελαν. Η συνέχεια είναι γνωστή.

Οι απλές συναλλαγές της φυσιολογικής ανεπίσημης οικονομίας δεν είναι απώλεια, είναι κέρδος για όλους: είναι παραγωγή που δεν χάνεται, άνθρωποι που απασχολούνται, και αναπόφευκτα τελικά εντάσσονται στην επίσημη οικονομία στο επόμενο στάδιο της παραγωγής, στην απόδειξη ή τιμολόγιο στον επόμενο πελάτη ή στον τελικό καταναλωτή. Είναι συναλλαγές που εμπίπτουν στην ιδιωτική σφαίρα, αλλά και συναλλαγές που το κόστος "επισημοποίησης" είναι μεγαλύτερο από το πιθανό όφελος και για τον συνολικά παραγόμενο πλούτο και για το κράτος το ίδιο. Είναι ακόμη - και κυρίως-  ιδέες που βρίσκουν τόπο και χώρο να γεννηθούν, να αποτύχουν και να ξαναγεννηθούν, ώσπου να μεγαλώσουν. Που αλλιώς δεν θα γεννιούνταν ποτέ. Είναι μια κουλτούρα δημιουργίας, είναι μη αποστειρωμένα όνειρα. Κάτι σαν εκείνα τα μικρά λαμπερά κυβάκια φέτα στο φθηνό σακουλάκι τροφίμων.

Η εικόνα του παιδιού αυτού που περνάει την Κυριακή του κατακαλόκαιρο γυρνώντας τις βροχερές δυτικές  συνοικίες της Αθήνας με έναν φίλο πάνω στο μηχανάκι, όχι για να ζητιανέψει, να κλέψει, να σπάσει ή σκοτώνοντας την ώρα του πάνω από έναν καφέ πληρωμένο από τον μισθό του μπαμπά, που ίσως να πληρώνει νοίκι για να φοιτήσει, που έχει δικά του όνειρα κι ελπίδες, μου έφτιαξε τη μέρα.

Είναι κατά κάποιο τρόπο, όπως λέει κι ο Σαββόπουλος, η εικόνα "της  Ελλάδας που αντιστέκεται, της Ελλάδας που επιμένει … κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει".


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος




Εικόνες: ζωγραφιές του Θεόφιλου