Όλο και περισσότερο πιστεύω πως οι επικίνδυνοι αναχρονισμοί που φουντώνουν στην Ευρώπη και όλον τον κόσμο και, σταδιακά, μας αποσυνθέτουν είναι μια μεταμοντέρνα έλλειψη.
Είναι η νοσταλγία της γενιάς που φεύγει λίγο-λίγο για τη ζωή που άφησαν πίσω τους για πάντα, γλυκιά, νεανική, με σβησμένες τις δυσκολίες, τα όρια και την απέραντη σκληράδα της. Είναι μια αφήγηση αποστειρωμένη, μια ιστορία λειψή, που είπαν στον εαυτό τους γραπωμένοι απ' τη ζωή που είναι προορισμένοι να αφήσουν.
Κι έγινε τούτη η αφήγηση το όνειρο μιας καινούργιας γενιάς που ζει στο γλυκό όνειρο των παππούδων της, βγαλμένο από την ουτοπία του Ρουσώ, του Σαιν Σιμόν και του Ρόμπερτ Όουεν, ένα ατέλειωτο παραμύθι, χωρίς δράκους, χωρίς λύκους, χωρίς μάγισσες. Το μόνο παραμύθι που της αφηγήθηκαν πάνω από την κούνια για να κοιμάται τα βράδια και να μην τρομάζει απ' τον θάνατο.
Με τούτο το αφήγημα οι νεώτεροι αντικατέστησαν το όνειρο, βρέθηκαν να ζουν σε έναν ακατανόητο κόσμο, στερημένοι από πόλεμο, από μικρόβια, από μνήμη. Γι' αυτό δίχως αντισώματα, χωρίς πόνο, ευάλωτοι, είναι τόσο έτοιμοι να τα συναντήσουν.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
εικόνα: "Tο όνειρο", Henri (Le Douanier) Rousseau, 1910, MoMA, New York
No comments:
Post a Comment