Η Βενεζουέλα του Τσαβισμού και του Μαδούρο φέτος πέτυχε δυο παγκόσμια ρεκόρ:
- Την οικονομία με τον μεγαλύτερο πληθωρισμό. 141% από Σεπτέμβριο του 2014 έως Σεπτ. 2015, με πρόβλεψη του ΔΝΤ για 720% για τον χρόνο που διανύουμε.
- Τα μεγαλύτερα ποσοστά βίας και εγκληματικότητας. Η άλλοτε ευημερούσα πρωτεύουσα, το Καράκας, κατέλαβε την πρώτη θέση στην παγκόσμια κατάταξη σύμφωνα με το ετήσιο report της οργάνωσης "Συμβούλιο Πολιτών για τη Δημόσια Ασφάλεια και την Ποινική Δικαιοσύνη" (119 δολοφονίες ανά 100.000 κατοίκους) με άλλες δυο μεγάλες πόλεις της, το Ματουρίν και τη Βαλένσια, στις επτά πρώτες.
Το καθεστώς ισχυρίζεται πως όλα τούτα είναι συνωμοσίες του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού και προτάσσει απέναντι στην τραγωδία της εγκληματικότητας το ότι έχει τις υψηλότερες κοινωνικές δαπάνες, 62,5% του (πληθωρισμένου) προϋπολογισμού, όπως λέει ο Πρόεδρος Μαδούρο, ενός ΑΕΠ που χρόνο με τον χρόνο συρρικνώνεται. Φαίνεται πως είναι σταγόνα στον ωκεανό της εγκληματικότητας που σαρώνει τη χώρα.
Το ίδιο παλιό ερώτημα που επανέρχεται διαρκώς, ξανά και ξανά, χωρίς ποτέ οι διάφοροι Μαδούρο και λοιποί Τσίπρες να μαθαίνουν τίποτε από τις απαντήσεις που δίνει η πραγματικότητα. Διότι δεν θέλουν να μάθουν.
Η διαχείριση της γενικευμένης φτώχειας κοστίζει όλο και παραπάνω και τελικά την αναπαράγει και την επιταχύνει, αν δεν μπορείς να παράγεις πλούτο. Η φτώχεια είναι το ιδανικό φυτώριο για να ανθίσει η βία, το έγκλημα και η γενικευμένη διαφθορά κι εντέλει ο κρατικός καθεστωτικός αυταρχισμός, η μεγάλη κρατική βία. Οι υψηλές και αποτελεσματικές κοινωνικές δαπάνες σε μια κοινωνία που παράγει πολλαπλασιάζουν τον πλούτο και αντιμετωπίζουν ένα περιθωριακό φαινόμενο, εντάσσοντας το ανθρώπινο κεφάλαιο στην παραγωγή και βοηθώντας τους να τολμούν χωρίς φόβο και ανασφάλεια για την αποτυχία. Παρέχουν άπειρες ευκαιρίες και ασφάλεια απέναντι στην αλλαγή, στηρίζουν την τόλμη. Σε μια οικονομία που καταρρέει, απλώς επιταχύνουν την κατάρρευση, αν δεν αντιμετωπιστεί το παραγωγικό της πρόβλημα.
Είναι μια μάταιη προσπάθεια, ακόμη κι όταν (σπανίως) είναι ειλικρινής. Παραμένει αδιέξοδη, πρόσκαιρη και καταδικασμένη, όσο οι φτωχοί πληθαίνουν κι όσο η ελπίδα εξανεμίζεται, όσο οι άνθρωποι δεν μπορούν να επενδύσουν τη δουλειά και τα χρήματά τους για να παράγουν προϊόντα και υπηρεσίες, να καινοτομούν, να επινοούν, να πωλούν και να κερδίζουν από την εργασία τους.
Σαν να προσπαθείς να γεμίσεις μια λίμνη από μια στέρνα. Δεν σβήνει το ηφαίστειο με τον πυροσβεστήρα. Και η κατάληξη είναι πάντα προδιαγεγραμμένη όσο η βία και το έγκλημα κερδίζουν έδαφος.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
Το καθεστώς ισχυρίζεται πως όλα τούτα είναι συνωμοσίες του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού και προτάσσει απέναντι στην τραγωδία της εγκληματικότητας το ότι έχει τις υψηλότερες κοινωνικές δαπάνες, 62,5% του (πληθωρισμένου) προϋπολογισμού, όπως λέει ο Πρόεδρος Μαδούρο, ενός ΑΕΠ που χρόνο με τον χρόνο συρρικνώνεται. Φαίνεται πως είναι σταγόνα στον ωκεανό της εγκληματικότητας που σαρώνει τη χώρα.
Το ίδιο παλιό ερώτημα που επανέρχεται διαρκώς, ξανά και ξανά, χωρίς ποτέ οι διάφοροι Μαδούρο και λοιποί Τσίπρες να μαθαίνουν τίποτε από τις απαντήσεις που δίνει η πραγματικότητα. Διότι δεν θέλουν να μάθουν.
Η διαχείριση της γενικευμένης φτώχειας κοστίζει όλο και παραπάνω και τελικά την αναπαράγει και την επιταχύνει, αν δεν μπορείς να παράγεις πλούτο. Η φτώχεια είναι το ιδανικό φυτώριο για να ανθίσει η βία, το έγκλημα και η γενικευμένη διαφθορά κι εντέλει ο κρατικός καθεστωτικός αυταρχισμός, η μεγάλη κρατική βία. Οι υψηλές και αποτελεσματικές κοινωνικές δαπάνες σε μια κοινωνία που παράγει πολλαπλασιάζουν τον πλούτο και αντιμετωπίζουν ένα περιθωριακό φαινόμενο, εντάσσοντας το ανθρώπινο κεφάλαιο στην παραγωγή και βοηθώντας τους να τολμούν χωρίς φόβο και ανασφάλεια για την αποτυχία. Παρέχουν άπειρες ευκαιρίες και ασφάλεια απέναντι στην αλλαγή, στηρίζουν την τόλμη. Σε μια οικονομία που καταρρέει, απλώς επιταχύνουν την κατάρρευση, αν δεν αντιμετωπιστεί το παραγωγικό της πρόβλημα.
Είναι μια μάταιη προσπάθεια, ακόμη κι όταν (σπανίως) είναι ειλικρινής. Παραμένει αδιέξοδη, πρόσκαιρη και καταδικασμένη, όσο οι φτωχοί πληθαίνουν κι όσο η ελπίδα εξανεμίζεται, όσο οι άνθρωποι δεν μπορούν να επενδύσουν τη δουλειά και τα χρήματά τους για να παράγουν προϊόντα και υπηρεσίες, να καινοτομούν, να επινοούν, να πωλούν και να κερδίζουν από την εργασία τους.
Σαν να προσπαθείς να γεμίσεις μια λίμνη από μια στέρνα. Δεν σβήνει το ηφαίστειο με τον πυροσβεστήρα. Και η κατάληξη είναι πάντα προδιαγεγραμμένη όσο η βία και το έγκλημα κερδίζουν έδαφος.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment