Thursday, January 28, 2016

Περί ελευθερίας


Share/Bookmark
Δεν είδα, δεν μπορούσα και δεν θα με ενδιέφερε να δω την παράσταση της κυρίας Δημητρακοπούλου με βάση την άποψη του τρομοκράτη δολοφόνου Ξηρού. Ίσως και να αντιλήφθηκε ότι έκανε λάθος, ίσως ότι η προσπάθειά της είχε άλλο αποτέλεσμα από αυτό το οποίο επεδίωκε. Ίσως καν να μην μπορούσε να κατανοήσει το νόημα που θα αποκτούσε το έργο της στο δηλητηριασμένο πλαίσιο της σημερινής πολιτικής κατάστασης. Σε κάθε περίπτωση, είναι προς τιμήν της ότι ανέλαβε την ευθύνη για αυτό. Καλό θα ήταν επίσης να αναλάβει η ίδια και όχι η Διοίκηση του Θεάτρου την ευθύνη για τη διακοπή της παράστασης. Εκείνη εκτέθηκε με ένα καλλιτεχνικό πρότζεκτ και απέτυχε καταστροφικά στον στόχο της. Αφορά την ίδια και την καλλιτεχνική της πορεία.

Αν ήθελε, ας συνέχιζε. Αλλά θα έπρεπε να κατορθώσει να ανεχθεί επίσης τους συγγενείς των θυμάτων του εγκληματία (και όλους εμάς) να κάθονται κάθε μέρα μπρος από την πόρτα του Εθνικού σιωπηλά, αθόρυβα, χωρίς λόγια ούτε πανό, χωρίς ίχνος βίας και επιθετικότητας, κοιτώντας έναν-έναν στα μάτια τους θεατές που έμπαιναν. Κι αυτοί να το αντέξουν. Αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη ήττα της τρομοκρατίας και η νίκη της Δημοκρατίας.

Ο αποτροπιασμός και η κατακραυγή όσων αισθανθήκαμε ότι η παράσταση στο συγκεκριμένο πλαίσιο θα μπορούσε να εκληφθεί ως δικαίωση των απόψεων ενός αποβράσματος, ενός κατά συρροή δολοφόνου, ήταν επίσης ορθά.

Η απόσυρση όμως οποιασδήποτε παράστασης (ή οποιασδήποτε άποψης) με διοικητικές αποφάσεις, είτε δημόσιων είτε ιδιωτικών θεατρικών οργανισμών, γιατί κάποιους ενοχλεί και προσβάλλει (δικαίως ή αδίκως, δεν έχει σημασία), ακόμη και αν εγώ ο ίδιος περιλαμβάνομαι σε αυτούς, είναι ακόμη μεγαλύτερο λάθος. Αύριο μπορεί να αφορά μια παράσταση που «προσβάλλει» κι «ενοχλεί» του χριστιανούς, τους μουσουλμάνους, τους αντιιμπεριαλιστές, τους ιμπεριαλιστές, τους αριστερούς, τους straight, τους gay, τους φασίστες και ποιος ξέρει ποιους άλλους. Παραδείγματα δεν λείπουν. Ούτε στην Ελλάδα ούτε στα αυταρχικά καθεστώτα τύπου Πούτιν. Το μόνο θεμιτό όριο στην ελευθερία της έκφρασης και δημιουργίας είναι η ρητή και σαφής προτροπή σε πράξεις βίας εναντίον συγκεκριμένων ανθρώπων. Και αυτό το κρίνει η δικαιοσύνη.

Τίποτε και κανένα άλλο. Όλα τα άλλα τα κρίνουν οι πολίτες, όχι το κράτος.

Μερικά πράγματα πρέπει να είναι απολύτως αδιαπραγμάτευτα. Με κάθε κόστος.

Η ελευθερία δεν είναι μια συνθήκη ανάμεσα στους πολίτες και στο κράτος τους, είναι μια σύμβαση ευθύνης μεταξύ των πολιτών. Και μόνον όποιος την αντέχει αξίζει να ζει σε μια ελεύθερη κοινωνία.

Τελεία.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

No comments:

Post a Comment