Ο καθένας μπορεί να φοράει ό,τι θέλει (όσο κιτς και νάναι, οπουδήποτε, ακόμη κι οι υπουργοί κι οι δικαστές), να λέει ό,τι θέλει (όποια μπαρούφα του κατέβει στην κούτρα, σε όλα τα fora), να πιστεύει σε όποιον Θεό θέλει (ακόμη και στον Oλυμπιακό), να είναι gay ακόμη (άκουσον, άκουσον!). Αρκεί βέβαια, κατά περίπτωση, να φοράει ό,τι θέλει σπίτι του και στα κρυφά, να μη λατρεύει τον Θεό του δημόσια, να μην έχει ναούς, νεκροταφεία, αποτεφρωτήρια, να μην περπατάει αγκαλιά με τον σύντροφό του στον δρόμο και να μη φιλιέται όπως κάθε ζευγάρι, και - κυρίως, αυτό είναι το πιο επικίνδυνο - να μη μας λέει αυτό που δεν θέλουμε να ακούσουμε.
Αρκεί δηλαδή να κρύβεται, όπως ακριβώς στις χώρες του φανατικού Ισλάμ κάτω από την μπούρκα με τις ζαρτιέρες, από το υποκριτικό βλέμμα των πολλών, των φοβισμένων, των κομπλεξικών. Που, μες στη βρωμιά και τα σκουπίδια που μας πνίγουν, αναζητούν μια κοινωνία "καθαρή", Κύριε και Αρχιεπίσκοπε ελέησον! όχι από τα σκουπίδια αλλά από οτιδήποτε ξεφεύγει από τον μέσο όρο, προς τα πάνω ή προς τα κάτω, προς τα πέρα ή τα δώθε. Από τους "αλλόθρησκους", τους "αθέους". τους άλλους με τα "κουσούρια", τους ευπορότερους αλλά και τους φτωχούς, τους ομορφότερους ή τους ασχημότερους, τους αναπήρους ή τις ιδιοφυΐες. "Καθαρή" από την αποτυχία, από κάθε διαφορετικότητα, από την αριστεία. Να κρυφτούν, να χαθούν, να μην τους βλέπουμε, τα freaks! Να κάνουν και να ζουν ό,τι αποκλίνει, τα "αίσχη" τους, κατ' ιδίαν (όπως κι οι περισσότεροι ανάμεσά μας).
Το εμπεδώσαμε πια (και το ισοπεδώσαμε): μια προκρούστεια Σαουδική Δημοκρατία βαλκανικού τύπου, μια σταλινομαοϊκή έρημος με στολές και μουστάκια, εξίσου υποκριτική, ανόητη, βάναυση.
Και όλες αυτές τις εξισώσεις, τις ισοπεδώσεις που έρχονται από άλλες οπτικές η κάθε μία (τον κομμουνισμό, τη θρησκοληψία, τον φασισμό), κι όμως είναι τόσο όμοιες, τις ενώνει το μεγάλο τους κοινό, στο σημείο όπου όλες συγκλίνουν, την εξίσωση σε έναν διαρκώς φθίνοντα μέσο όρο. Ταυτίζονται και κατατείνουν όλες προς μια ισοπεδωμένη οικονομία, μια ισοπεδωμένη κοινωνία.
Περιέχουμε οι περισσότεροι ρωμιοί έναν σεΐχη, έναν ψευτοπλούσιο και ψευτοπαλικαρά πατέρα της ερήμου, που όλα τα ξέρει, όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει, και μια ευνουχίστρια μάνα (και οικογενειακό τους όργανο το Κράτος), που κόβουν και ράβουν την ελευθερία (όπως ακριβώς τον φαλλό του γιου τους και την κλειτορίδα της κόρης τους), κατά το δοκούν.
Διότι ποτέ μα ποτέ δεν μάθαμε ότι η ελευθερία, η ανεκτικότητα, ο σεβασμός στον κάθε άλλο, δηλαδή αυτόν τον άλλον που καθείς μας περιέχει μέσα του (εφόσον αυτός ο άλλος δεν περιορίζει καμιά ελευθερία των συνανθρώπων του) και αναγκάζεται να τον κρύβει, να τον καταπιέζει, να τον μετατρέπει σε κόμπλεξ, σε οργή και τέλος σε βία, αντί σε δημιουργικότητα και χαρά, είναι μια απλή όσο και βαθιά φράση στην οποία στηρίζεται (όσο ακόμη στηρίζεται) ο πολιτισμένος ελεύθερος κόσμος:
ΔΕΝ ΜΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΛΟΓΟΣ!
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment