Ο Τσίπρας και τα Τσιπράκια του

Πρέπει να φύγει ο Τσίπρας και η παρέα του από ανθρωπάκια; Δεν χωράει ρώτημα. Ναι, τώρα, σήμερα, χτες, προχτές, δεν έπρεπε νάχει έρθει ποτέ. Δουλεύουν συνειδητά (όσοι διαθέτουν κάποιας μορφής νόηση) ή ασυνείδητα οι υπόλοιποι (οι φανατικοί και οι ανόητοι) για ένα τσούρμο από ντόπια σόγια μετρίων επιχειρηματιών, μετρίων υπαλλήλων, μετρίων πολιτικών που θέλουν να παραμείνουν φύλαρχοι και τους γελωτοποιούς τους. Ο μόνος τρόπος γι’ αυτό είναι να σέρνουν τον τόπο, τον μέσο Έλληνα, προς έναν βαθύ μεσαίωνα, ολοένα και πιο μακριά από την Ευρώπη, ολοένα πιο μακριά από τη Δημοκρατία, ολοένα πιο μακριά από τον πολιτισμό, θα τόλμαγα να πω.

Από την άλλη, τούτο δεν είναι νέο. Δεν είναι καινούργιο. Δεν έγινε τώρα. Είναι αυτό που έφερε τον Τσίπρα. Για να φύγει πρέπει να το εκτοπίσει ένα νέο αφήγημα, μια νέα προοπτική, ένα νέο όνειρο, όχι απλά από ένα σοβαρότερο τσούρμο. Και μέχρι στιγμής αυτό το όνειρο κανείς από τους αρχηγούς, καμιά πολιτική δύναμη, δεν έχει καταφέρει να το αρθρώσει. Όλα αυτά που λένε άνθρωποι σοφοί, όπως ο Μάνος, ο Γιαννίτσης και άλλοι, να τα πουν καμωμένα παραμύθι. Το αφήγημα εκείνο που θα αγκαλιάζει τη σημερινή Ελλάδα με τις αντιφάσεις της και θα της δίνει μέλλον να κοιτάξει και θα προσφέρει προοπτική στη μεσαία τάξη, στη νεώτερη γενιά και σε όλους αυτούς που το ολιγαρχικό σύστημα των φυλάρχων κρατάει στην απέξω.

Εκείνους στους οποίους η μεσαία τάξη, οι νέοι, οι επιστήμονες, οι παραγωγικοί υπάλληλοι, οι δημιουργικοί αγρότες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι καλλιτέχνες, μπορούν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους, με τις ατέλειες και τις ανθρώπινες αδυναμίες του, αλλά τον καλύτερό τους εαυτό. Όχι άλλη πανεπιστημιακή μούχλα, ούτε καν καλούς ειδικούς, τους τεχνοκράτες. Αυτοί είναι απαραίτητοι σε δεύτερο πλάνο, για να στηρίξουν εκείνους που μπορούν να εμπνεύσουν όντας στον καθρέφτη της κοινωνίας τα καλύτερά της είδωλα. Ανθρώπους κανονικούς, με ισχυρές σύγχρονες πεποιθήσεις που μπορούν να μιλήσουν στην ψυχή του κόσμου γιατί του μοιάζουν. Αυτή η καλή ελίτ λείπει. Κέρδισε τη μάχη το κακέκτυπό της, η κακή πλευρά, μόνο και μόνο γιατί πρότεινε ανθρώπους που μυρίζουν οικειότητα.

Αυτή η ανατροπή, αυτό το άνοιγμα στη μεσαία δημιουργική τάξη, δεν φαίνεται πουθενά. Τουλάχιστον όχι ακόμη. Η πολιτική παραμένει το ίδιο κοινότοπη και αραχνιασμένη όπως τα ελληνικά ιατρεία, τα δικηγορικά ή αρχιτεκτονικά γραφεία, και τα κάθε είδους μικρά και μεγάλα μπακάλικα. Το όνειρο κάθε καλού πολιτικού, όπως κάθε καλού οικογενειάρχη πατέρα (και μάνας) δεν είναι να δημιουργήσουν ελεύθερα παιδιά, είναι να φτιάξει ένα όνομα, ένα σόι, μια άυλη επένδυση εντέλει, μια αβάσιμη προσδοκία που όμως πάντα θα ρευστοποιείται εγγυημένη.

Ε, λοιπόν έτσι, με την κοινωνία παγωμένη κι ακίνητη, καθέναν μακριά από τις δυνατότητές του, να ονειρεύεται τα όνειρα άλλων, ακόμη και να φύγει ο Τσίπρας, θάρθουν, σε κάποια μορφή, τα Τσιπράκια του.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος