Thursday, May 26, 2016

Κυβέρνηση - γρανίτης


Share/Bookmark
Μερικοί εντυπωσιάζονται από τη συνεκτικότητα και την αντοχή της κυβερνητικής πλειοψηφίας, στην εφαρμογή των πιο ασυνεπών με τις θέσεις τους πολιτικών ή των πιο ακραίων και ασυνάρτητων παραλογισμών. Πώς άραγε το βλέπουν οι άνθρωποι αυτοί; Πώς το δικαιολογούν στον εαυτό τους, στις πιο ειλικρινείς τους σκέψεις; Σε τι ελπίζουν; Αρκετοί αποδίδουν τη συνοχή αυτή στην πλεονεξία, το συμφέρον και τον αμοραλισμό. Είναι μέρος της αλήθειας.
Τα εθνικολαϊκίστικα κινήματα αυτού του τύπου περνούν τρεις πολιτικές φάσεις.
Στην πρώτη, την πιο εύθραυστη, η συνοχή στηρίζεται στην ιδεοληψία: κενά περιεχομένου φιλολαϊκά συνθήματα, φανταστικοί εχθροί, καταστροφικές διαπραγματεύσεις και αντιπαλότητες διατηρούν την αυταπάτη ζωντανή. Αυτή η φάση είναι συνήθως σύντομη.
Στη δεύτερη, τη θέση της ιδεοληψίας παίρνει ο πιο κυνικός αμοραλισμός. Ο μισθός και η εξουσία της καρέκλας μεθά τον νου, παράγει οίηση, εθισμό στα φράγκα και στην εξουσία να μοιράζεις και να τακτοποιείς τους δικούς σου, με τον πιο ξεδιάντροπο και εγκληματικό τρόπο. Ακόμη και παρακάμπτοντας ή αλλοιώνοντας το πολίτευμα. Λειτουργεί για κάποιον καιρό, ενόσω εγκαθιδρύεται το καθεστώς και όσο οι αντοχές της κοινωνίας το σηκώνουν. Μέχρι η πρακτική αυτή και οι συνέπειες της πρώτης φάσης να οδηγήσουν σε αδιέξοδο και σε θεμελιώδεις αντιφάσεις, που γίνονται φανερές στο εκλογικό σώμα και εξαγριώνουν την κοινωνία. 
Τότε περνούν στην Τρίτη φάση. Την τελική. Όσο αισθάνονται την οργή της κοινωνίας να μεγαλώνει μπροστά στα ψέματα και στην καταστροφή, γίνονται πιο συμπαγείς από καθαρό φόβο. Όσο πιο βαθιά βουτάνε στο έγκλημα τόσο παραπάνω κατανοούν ότι, αν χάσουν την εξουσία, δεν θα χάσουν μόνο την καρέκλα ή κάποια έσοδα. Όσο περισσότερο καταγράφονται στο συλλογικό ασυνείδητο ως εγκληματίες καταλαβαίνουν πως, μόλις ο κόσμος ξελαμπικάρει, θα κληθούν να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους. Αυτό τους ενώνει και τους κάνει αδίστακτους. Στρεβλώνουν περαιτέρω τη δημοκρατία, σκληραίνουν, οχυρώνονται πίσω από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους που ελέγχουν και του παρακράτους που οργανώνουν και γίνονται νευρικοί και ανήσυχοι.
Αυτού του είδους τα καθεστώτα, που μπαίνουν στην Τρίτη φάση, μπορούν να απομακρυνθούν ειρηνικά μόνο από μια γενναιόδωρη και εμπνευσμένη αντιπολίτευση, εφόσον οι ίδιοι επιδείξουν τη διαύγεια που απαιτεί ο συμβιβασμός της απομάκρυνσής τους, εξασφαλίζοντας τη συμφιλίωση για το καλό όλων (και το δικό τους). Υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις. Αρκετές και σημαντικές. Σε αρκετές ανατολικές χώρες, στη Νότια Αφρική, ακόμη και στην Ελληνική και Ισπανική μεταπολίτευση και αλλού. Θυμόμαστε όμως συνήθως τις άλλες, τις πιο θεαματικές, τις πιο κοινές. Όταν η τύφλωση για εξουσία ή ο φόβος για το μετά βρίσκει απέναντί του τα όρια της κοινωνίας. Και τότε η ανατροπή είναι πολύ πιο σκληρή και άδικη για όλους. Αυτούς που φταίνε κι αυτούς που δεν φταίνε, σε ένα έθνος που περνά δια πυρός και σιδήρου, όπως στην Αίγυπτο, τη Βενεζουέλα, τη Συρία, τη Γιουγκοσλαβία. Τους διάφορους κωστάκηδες Καραμανλήδες, τους Παυλόπουλους, τους Καμμένους, τους Τσίπρες, την ιστορία που θα τους παρασύρει μαζί με τη χώρα και θα γίνει κάποτε αφήγημα, θα θυμούνται μόνον οι επιζήσαντες.
Η συμπαγής κυβερνητική πλειοψηφία περνά στην Τρίτη φάση. Μαζί με όσους στ' αλήθεια εκπροσωπεί κατά προτεραιότητα, μια συγκεκριμένη ομάδα από μη ανταγωνιστικούς Έλληνες ολιγάρχες που ζουν εντός και μέσω του κράτους και των ρυθμίσεών του, που αποκλείουν όλους τους άλλους. Πλέον το καθεστώς το εγκαταλείπουν οι διάφοροι συνταξιούχοι και μικροσυντεχνίτες που εξαπάτησε και νόμισαν ότι τους εκπροσωπούσε και ότι μπορούσε να τους εξασφαλίσει, καθώς αντιλαμβάνονται πως οι μεγαλοκαθεστωτικοί τούς εγκατέλειψαν για να περισώσουν τον εαυτό τους.
Έτσι, ετούτη η πλειοψηφία ψηφίζει και θα ψηφίσει τα πάντα και τα αντίθετά τους με κυνικό αυτοματισμό, κατά συρροή και καθ’ έξιν. Η πανίσχυρη κόλλα που τους ενώνει δεν είναι πλέον η ιδεολογία, σίγουρα θα παραμείνει η πλεονεξία και τα έσοδα. Αλλά όλο και παραπάνω θα τους ενώνει η εγκληματική συνενοχή. Θα είναι όλο και περισσότερο ο πιο βαθύς κι επικίνδυνος φόβος.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος



No comments:

Post a Comment