Οι Έλληνες είναι μια κοινότητα που περιέχει πάρα πολλούς ανθρώπους με ιλιγγιώδη εξυπνάδα, ευρύτητα πνεύματος, κοσμοπολιτισμό. Έχουν προνομιούχα πρόσβαση λόγω της πολύχρωμης και τραγικής ιστορίας των κοινοτήτων τους, λόγω γλώσσας και μουσικής στις πηγές της παγκόσμιας σκέψης και δημιουργικότητας. Έχουν χάρισμα λόγω γεωγραφίας και προσμείξεων.
Για τους ίδιους ακριβώς λόγους, η απόσταση ανάμεσα στους καλύτερους και τους χειρότερους είναι έτη φωτός μεγαλύτερη από ό,τι είναι σε άλλες πολιτισμικές κοινότητες. Η (όχι ανεξήγητη) αντίφαση είναι πως οι χειρότεροι είναι εκείνοι που διεκδικούν την ανωτερότητα, που αφορά και προέρχεται από τους ικανότερους. Οι ικανοί απλώς τη ζουν σαν πολίτες του κόσμου, ανταγωνιζόμενοι τους ομοίους τους, με δυσκολίες ενίοτε και συχνότατα με επιτυχία.
Οι ανίκανοι δηλώνουν την ανωτερότητα και την απαιτούν. Εν ονόματι όλων. Μια και δεν μπορούν να την κατακτήσουν, τη διεκδικούν σαν μεταφυσική πρόνοια, σαν γονιδιακή μέριμνα της φύσης για την πάρτη τους, σαν χάρισμα Θεού. Μυρίζονται όπως το αγρίμι, φθονούν θανάσιμα και είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν όσους ανάμεσα στους ομοεθνείς τους τη ζουν και την παλεύουν με αδιαφορία και χαλαρότητα.
Οι Έλληνες δεν είναι οι μόνοι στον κόσμο που ζουν αυτό το δράμα. Το δίπολο κόμπλεξ ανωτερότητας (είμαστε όλοι οι καλύτεροι, ένα έθνος, ένας λαός!) και κατωτερότητας (οι άλλοι, οι ξένοι, βυσσοδομούν και δεν μας αφήνουν να προκόψουμε), πηγάζει από την ενστικτώδη αυτογνωσία των ανίκανων και των ανοήτων, που προσπαθούν να εκμεταλλευθούν την ανωτερότητα των ικανών και να τους κυριαρχήσουν ταυτόχρονα. Ειδάλλως να τους καταστρέψουν ή να τους αποδιώξουν, να τους οστρακίσουν. Είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Εκείνου του νομίσματος που κατορθώνουν να πιστεύουν στα σοβαρά ότι κυριαρχεί όταν υποτιμάται!
Ίσως όμως το ρωμέικο να είναι το παραδειγματικό έθνος που η απόσταση είναι τόσο μεγάλη, οι ισορροπίες τόσο αμφίβολες, ώστε το κόμπλεξ τούτο να εκδηλώνεται με τέτοια ανελέητη ένταση.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment