Όταν το ποδόσφαιρο μολύνει την ολυμπιάδα

Ο άλτης Renaud Lavillenie, κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ στο άλμα επί κοντώ, αποδοκιμάστηκε έντονα κατά τη διάρκεια των προσπαθειών του, στο Ολυμπιακό Στάδιο του Ρίο, από ένα πλήθος που εξίσου μανιωδώς επιδοκίμαζε τον Βραζιλιάνο αντίπαλο και συναθλητή του Thiago Braz da Silva, ο οποίος τελικά κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, έναντι του αργυρού του Lavillenie. Η ατμόσφαιρα θύμιζε ποδοσφαιρικό ματς, έγραψαν όλοι οι σχολιαστές. 

"Ήταν τόσο έντονες οι επιδοκιμασίες που με αποσυντόνιζαν και έκανα προσπάθεια για να συγκεντρωθώ στην τεχνική μου", δήλωσε ακόμη και ο νικητής, Thiago Braz da Silva.

Ο μεγάλος Γάλλος αθλητής έκανε μιαν ατυχή δήλωση εν θερμώ για την ατμόσφαιρα αυτή, που του θύμισε την αποδοκιμασία του Jesse Owens, στο Βερολίνο το '36, για την οποία και ζήτησε συγγνώμη.

Όμως το γεγονός είναι άλλο: "Εγώ δεν έκανα τίποτα στους Βραζιλιάνους", κατέληγε στο tweet του, με μια αθωότητα φυσική, κατά κάποιο τρόπο παρθένα, απέναντι στην ποδοσφαιροποίηση των Ολυμπιακών.

Αργότερα, κατά την απονομή των μεταλλίων, οι αποδοκιμασίες επαναλήφθηκαν, πικραίνοντας τη μεγαλύτερη στιγμή κάθε αθλητή, όταν μετά από τόσες προσπάθειες ανεβαίνει στο βάθρο των Ολυμπιακών αγώνων, και τον έκαναν να ξεσπάσει σε λυγμούς. Ενώ ο χρυσός Βραζιλιάνος συναθλητής του ζητούσε ηρεμία από το κοινό των συμπατριωτών του και στη συνέχεια προσπάθησε να τον παρηγορήσει μαζί με τον μυθικό άλτη Sergei Bubka.

Ο Πρόεδρος της ΔΟΕ, Thomas Bach, αναγκάστηκε επίσης να καταδικάσει τη συμπεριφορά του κοινού. "Είναι σοκαριστικό να αποδοκιμάζεται από το πλήθος ο Renaud Lavillenie στο πόντιουμ. Απαράδεκτο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες", δήλωσε.

"Πατριώτης είναι αυτός που αγαπά την πατρίδα του, εθνικιστής αυτός που μισεί τις πατρίδες των άλλων", είχε πει ο Ντε Γκωλ.

Όσο κι αν η αναλογία προκαλεί τρόμο, δεν μας εμποδίζει να σκεφτούμε πως οι κάθε λογής Τραμπ, Λεπέν, Ιγκλέσιας, Φάραντζ, Ορμπάν, Τσίπρες και πάει λέγοντας δεν φυτρώνουν από μόνοι τους. Έχουν τη ρίζα τους (όπως κι αυτό που έκανε να κλάψει τον Γάλλο αθλητή) σε αυτή την επίφοβη μετάλλαξη, στο ίδιο κοινό που αδυνατεί να κατανοήσει τους κανόνες αυτού που ζει. Που δεν υποστηρίζει με σεβασμό γιατί δεν μπορεί να εκτιμήσει το σπουδαίο από όπου κι αν προέρχεται, αλλά σέρνεται στα γήπεδα, στις αρένες και στα κοινοβούλια, από ένα τιποτένιο πάθος. Το ένστικτο του οπαδού. Ή της αγέλης. Που αναζητά το νόημα της α-νόητης δικής του ζωής σε Θεούς και Δαίμονες δίχως να ντρέπεται για τις πράξεις του.

Ψάχνει τη λησμονιά της καταδικής του ανουσιότητας στις ελπίδες των άλλων, τις οποίες δεν αντιλαμβάνεται καν. Κι εντέλει είναι έτοιμο, με όλα τα σύνδρομα και την απαιδευσιά του, να συναντήσει και να αναδείξει τον κάθε βοσκό με την γκλίτσα του. Ή τον κάθε λύκο.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος