Πριν λίγο καιρό είχα δημοσιεύσει την περιπέτεια ενός φίλου που είχε την ατυχία να του κλέψουν το σακίδιο στη Βαρκελώνη και όταν πήγε στο Ελληνικό Προξενείο εδώ, αντί να του προσφέρουν βοήθεια, του ζήτησαν δέκα ευρώ για την «εξυπηρέτηση».
Υπάρχουν όμως πολύ χειρότερα, πολύς δρόμος προς τα κάτω.
Σήμερα μίλαγα με έναν φίλο, γύρω στα 33, που κατάγεται από τη Βενεζουέλα, το Μαρακάιμπο, και ζει στη Βαρκελώνη τα τελευταία δύο χρόνια. Ξεκίνησε σπουδάζοντας και εργαζόμενος σε μια πολυεθνική σε συστήματα SAP. Είναι ένας εργατικός, εμφανίσιμος νέος άντρας, ευγενικός και έξυπνος, δουλεύει και ταυτόχρονα συνεχίζει την εκπαίδευση, τελειοποιεί τα Αγγλικά και τα Γαλλικά του και κάνει σχέδια. Έχει αρκετές προτάσεις και από άλλες εταιρείες αλλά δεν μπορεί για την ώρα να αλλάξει εργασία, γιατί δεν έχει πλήρη δικαιώματα κάρτας παραμονής. Θα αποκτήσει σε έναν χρόνο, μαζί με την Ισπανική υπηκοότητα, για την οποία μετά από τρία χρόνια παραμονής δικαιούται να καταθέσει αίτηση.
Μέχρι τότε χρειάζεται το διαβατήριο της χώρας του, για να μετακινείται, για τις καθημερινές συναλλαγές και για να ανανεώσει την άδεια παραμονής του. Χώρα στην οποία ζει η οικογένειά του, την αγαπά και με τον τρόπο του βοηθά.
Έκανε αίτηση ανανέωσης πριν έναν χρόνο, πληρώνοντας 90 δολάρια τέλος Δημοσίου, ποσό πολύ υψηλό για τα σημερινά δεδομένα της Βενεζουέλας. Εις μάτην περίμενε έναν χρόνο και βάλε. Ρωτούσαν οι συγγενείς του την αρμόδια υπηρεσία, περίμενε να έρθει στην Πρεσβεία της χώρας του το διαβατήριό του. Τη μια δεν υπήρχε χαρτί να τυπωθεί, την άλλη ήταν έτοιμο αλλά θάκανε 5-6 μήνες ακόμη να το παραλάβει. Εντέλει, ρωτώντας γνωστούς και φίλους, έμαθε πως το Βενεζουελάνικο γρηγορόσημο για τη συγκεκριμένη υπηρεσία, που πρέπει να καταβάλει στον υπάλληλο, ανέρχεται στα 1.000 δολάρια για να το επιταχύνει σε ένα μήνα. Φυσικά, όταν γνωρίζει το κοράκι ότι είσαι στο εξωτερικό και πληρώνεσαι σε ευρώ, η τιμή είναι αντίστοιχη, ασχέτως βέβαια εάν δεν σου περισσεύουν τα χρήματα και κάνεις μια ζωή συντηρητική. Όποιος έχει εξουσία και μπορεί να εκβιάσει, απλώς το κάνει. Ομοίως, μου εξηγούσε, μετά την κατάρρευση έχουν ανέβει τα γρηγορόσημα σε όλες τις υπηρεσίες, από το δίπλωμα οδήγησης ως τις συναλλαγές με την εφορία.
Είναι μια παράπλευρη συνέπεια της κατάρρευσης του νομίσματος και του υπερπληθωρισμού, την οποία γνωρίζουμε οι οικονομολόγοι. Ο κόσμος απομένει με σκουπιδονόμισμα στα χέρια, αλλά οι τιμές στη μαύρη σε σκληρό νόμισμα εκτοξεύονται, οι μαυραγορίτες θησαυρίζουν και οι διεφθαρμένοι κρατικοί υπάλληλοι κάνουν τις αρπαχτές τους όπου βρουν, σε τιμές ακόμη υψηλότερες από όσο πριν. Είναι μελαγχολικά ενδιαφέρον, παραταύτα, να βλέπεις τους βασικούς νόμους της επιστήμης σου να δικαιώνονται ακόμη μια φορά από την πραγματικότητα.
Ο πατέρας του εργαζόταν ως υπάλληλος στην Κεντρική Τράπεζα και ελάμβανε έναν καλό μισθό, που επέτρεπε να συντηρεί το βιοτικό επίπεδο μιας καλοβαλμένης οικογένειας της μεσαίας τάξης, με τρία παιδιά, ένα αξιοπρεπές σπίτι, ένα αυτοκίνητο. Το αυτοκίνητο αναγκάστηκαν να το πουλήσουν, καθώς το κόστος συντήρησης είναι πλέον απαγορευτικό, ενώ η μητέρα του, που ζει από τη σύνταξη λόγω χηρείας του πατέρα του, αδυνατεί να τα φέρει βόλτα χωρίς τη βοήθειά του.
Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ίσως άλλο. Αγαπάει τη μάνα του και του λείπει και αυτή επίσης. Προσπαθεί να την επισκέπτεται δυο βδομάδες τον χρόνο. Όμως μου έλεγε με παράπονο ότι και αυτό πλέον είναι δύσκολο. Οι συνθήκες ασφάλειας είναι κάθε μέρα και χειρότερες. Αρκετοί μετανάστες που επέστρεψαν για μια επίσκεψη, κυκλοφορώντας στον δρόμο, συνάντησαν την κακή τους τύχη στο πρόσωπο κάποιου εγκληματία.
Η Βενεζουέλα, με την κάποτε θαλερή και μεγάλη μεσαία τάξη και την Ευρωπαϊκή σχεδόν κοινωνία της, κατέχει πλέον την παγκόσμια πρωτιά όχι μόνο στον πληθωρισμό, που μετριέται σε πολλές εκατοντάδες τοις εκατό, αλλά και στις ανθρωποκτονίες και την αστική βία. Έτσι μένει κλεισμένος στο σπίτι των γονιών του τον περισσότερο καιρό.
Τηλεφωνιούνται συχνά με τη μητέρα και τα αδέλφια του. Δύσκολα όμως μπορούν να χρησιμοποιήσουν τον skype ή το fb. Όχι γιατί η μητέρα του δεν γνωρίζει να τα χρησιμοποιήσει. Το διαδίκτυο στο σπίτι της κόβεται συχνά ή λειτουργεί με πολλά προβλήματα. Το κράτος εθνικοποίησε τις ιδιωτικές εταιρείες internet providers εδώ και καιρό, και λίγο από ανικανότητα κι ελλείψεις, ρεύματος, υλικών, πολύ περισσότερο όμως σκόπιμα, αποκόβει τους πολίτες από τον κόσμο. Και μαζί με αυτό από την πληροφόρηση και από τους δικούς τους ανθρώπους.
Όλα αυτά τα έλεγε με την ηρεμία ενός ανθρώπου με σχέδια, με φιλοδοξία, με αξιοπρέπεια, που περνάει δύσκολα αλλά κάθε μέρα καλύτερα και το παλεύει όπως όλοι.
Με την ίδια φυσικότητα που μου είπε πως το καλοκαίρι θα πάει αυτές τις δυο βδομάδες και θα προσπαθήσει να κανονίσει, προσέχοντας πολύ πού και πώς, να κάνουν μια μικρή εκδρομή για μερικές μέρες σε κάποιο παραθεριστικό κέντρο με τη μητέρα του.
Όπως αυτές οι γλυκές εκδρομές που όλες οι οικογένειες έκαναν παλιότερα στη Βενεζουέλα για χρόνια, για δεκαετίες, και τις θεωρούσαν δεδομένες. Κάπως σαν αυτές που κάναμε εγώ κι εσείς με τους γονείς ή με τους φίλους μας, στον Πόρο, στις Σπέτσες, στο Ναύπλιο ή στην Κάρυστο. Και συνεχίζουμε να κάνουμε.
Ναι, έχει ακόμη πολύ δρόμο για παρακάτω…για όσους δεν το αντιλαμβάνονται…πάρα πολύ…
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
Υπάρχουν όμως πολύ χειρότερα, πολύς δρόμος προς τα κάτω.
Σήμερα μίλαγα με έναν φίλο, γύρω στα 33, που κατάγεται από τη Βενεζουέλα, το Μαρακάιμπο, και ζει στη Βαρκελώνη τα τελευταία δύο χρόνια. Ξεκίνησε σπουδάζοντας και εργαζόμενος σε μια πολυεθνική σε συστήματα SAP. Είναι ένας εργατικός, εμφανίσιμος νέος άντρας, ευγενικός και έξυπνος, δουλεύει και ταυτόχρονα συνεχίζει την εκπαίδευση, τελειοποιεί τα Αγγλικά και τα Γαλλικά του και κάνει σχέδια. Έχει αρκετές προτάσεις και από άλλες εταιρείες αλλά δεν μπορεί για την ώρα να αλλάξει εργασία, γιατί δεν έχει πλήρη δικαιώματα κάρτας παραμονής. Θα αποκτήσει σε έναν χρόνο, μαζί με την Ισπανική υπηκοότητα, για την οποία μετά από τρία χρόνια παραμονής δικαιούται να καταθέσει αίτηση.
Μέχρι τότε χρειάζεται το διαβατήριο της χώρας του, για να μετακινείται, για τις καθημερινές συναλλαγές και για να ανανεώσει την άδεια παραμονής του. Χώρα στην οποία ζει η οικογένειά του, την αγαπά και με τον τρόπο του βοηθά.
Έκανε αίτηση ανανέωσης πριν έναν χρόνο, πληρώνοντας 90 δολάρια τέλος Δημοσίου, ποσό πολύ υψηλό για τα σημερινά δεδομένα της Βενεζουέλας. Εις μάτην περίμενε έναν χρόνο και βάλε. Ρωτούσαν οι συγγενείς του την αρμόδια υπηρεσία, περίμενε να έρθει στην Πρεσβεία της χώρας του το διαβατήριό του. Τη μια δεν υπήρχε χαρτί να τυπωθεί, την άλλη ήταν έτοιμο αλλά θάκανε 5-6 μήνες ακόμη να το παραλάβει. Εντέλει, ρωτώντας γνωστούς και φίλους, έμαθε πως το Βενεζουελάνικο γρηγορόσημο για τη συγκεκριμένη υπηρεσία, που πρέπει να καταβάλει στον υπάλληλο, ανέρχεται στα 1.000 δολάρια για να το επιταχύνει σε ένα μήνα. Φυσικά, όταν γνωρίζει το κοράκι ότι είσαι στο εξωτερικό και πληρώνεσαι σε ευρώ, η τιμή είναι αντίστοιχη, ασχέτως βέβαια εάν δεν σου περισσεύουν τα χρήματα και κάνεις μια ζωή συντηρητική. Όποιος έχει εξουσία και μπορεί να εκβιάσει, απλώς το κάνει. Ομοίως, μου εξηγούσε, μετά την κατάρρευση έχουν ανέβει τα γρηγορόσημα σε όλες τις υπηρεσίες, από το δίπλωμα οδήγησης ως τις συναλλαγές με την εφορία.
Είναι μια παράπλευρη συνέπεια της κατάρρευσης του νομίσματος και του υπερπληθωρισμού, την οποία γνωρίζουμε οι οικονομολόγοι. Ο κόσμος απομένει με σκουπιδονόμισμα στα χέρια, αλλά οι τιμές στη μαύρη σε σκληρό νόμισμα εκτοξεύονται, οι μαυραγορίτες θησαυρίζουν και οι διεφθαρμένοι κρατικοί υπάλληλοι κάνουν τις αρπαχτές τους όπου βρουν, σε τιμές ακόμη υψηλότερες από όσο πριν. Είναι μελαγχολικά ενδιαφέρον, παραταύτα, να βλέπεις τους βασικούς νόμους της επιστήμης σου να δικαιώνονται ακόμη μια φορά από την πραγματικότητα.
Ο πατέρας του εργαζόταν ως υπάλληλος στην Κεντρική Τράπεζα και ελάμβανε έναν καλό μισθό, που επέτρεπε να συντηρεί το βιοτικό επίπεδο μιας καλοβαλμένης οικογένειας της μεσαίας τάξης, με τρία παιδιά, ένα αξιοπρεπές σπίτι, ένα αυτοκίνητο. Το αυτοκίνητο αναγκάστηκαν να το πουλήσουν, καθώς το κόστος συντήρησης είναι πλέον απαγορευτικό, ενώ η μητέρα του, που ζει από τη σύνταξη λόγω χηρείας του πατέρα του, αδυνατεί να τα φέρει βόλτα χωρίς τη βοήθειά του.
Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ίσως άλλο. Αγαπάει τη μάνα του και του λείπει και αυτή επίσης. Προσπαθεί να την επισκέπτεται δυο βδομάδες τον χρόνο. Όμως μου έλεγε με παράπονο ότι και αυτό πλέον είναι δύσκολο. Οι συνθήκες ασφάλειας είναι κάθε μέρα και χειρότερες. Αρκετοί μετανάστες που επέστρεψαν για μια επίσκεψη, κυκλοφορώντας στον δρόμο, συνάντησαν την κακή τους τύχη στο πρόσωπο κάποιου εγκληματία.
Η Βενεζουέλα, με την κάποτε θαλερή και μεγάλη μεσαία τάξη και την Ευρωπαϊκή σχεδόν κοινωνία της, κατέχει πλέον την παγκόσμια πρωτιά όχι μόνο στον πληθωρισμό, που μετριέται σε πολλές εκατοντάδες τοις εκατό, αλλά και στις ανθρωποκτονίες και την αστική βία. Έτσι μένει κλεισμένος στο σπίτι των γονιών του τον περισσότερο καιρό.
Τηλεφωνιούνται συχνά με τη μητέρα και τα αδέλφια του. Δύσκολα όμως μπορούν να χρησιμοποιήσουν τον skype ή το fb. Όχι γιατί η μητέρα του δεν γνωρίζει να τα χρησιμοποιήσει. Το διαδίκτυο στο σπίτι της κόβεται συχνά ή λειτουργεί με πολλά προβλήματα. Το κράτος εθνικοποίησε τις ιδιωτικές εταιρείες internet providers εδώ και καιρό, και λίγο από ανικανότητα κι ελλείψεις, ρεύματος, υλικών, πολύ περισσότερο όμως σκόπιμα, αποκόβει τους πολίτες από τον κόσμο. Και μαζί με αυτό από την πληροφόρηση και από τους δικούς τους ανθρώπους.
Όλα αυτά τα έλεγε με την ηρεμία ενός ανθρώπου με σχέδια, με φιλοδοξία, με αξιοπρέπεια, που περνάει δύσκολα αλλά κάθε μέρα καλύτερα και το παλεύει όπως όλοι.
Με την ίδια φυσικότητα που μου είπε πως το καλοκαίρι θα πάει αυτές τις δυο βδομάδες και θα προσπαθήσει να κανονίσει, προσέχοντας πολύ πού και πώς, να κάνουν μια μικρή εκδρομή για μερικές μέρες σε κάποιο παραθεριστικό κέντρο με τη μητέρα του.
Όπως αυτές οι γλυκές εκδρομές που όλες οι οικογένειες έκαναν παλιότερα στη Βενεζουέλα για χρόνια, για δεκαετίες, και τις θεωρούσαν δεδομένες. Κάπως σαν αυτές που κάναμε εγώ κι εσείς με τους γονείς ή με τους φίλους μας, στον Πόρο, στις Σπέτσες, στο Ναύπλιο ή στην Κάρυστο. Και συνεχίζουμε να κάνουμε.
Ναι, έχει ακόμη πολύ δρόμο για παρακάτω…για όσους δεν το αντιλαμβάνονται…πάρα πολύ…
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment