Magic city

Πάνω στον αρχαίο Ναό της Αφροδίτης ο υπέροχος κατανυκτικός ναός του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων του 16ου αιώνα ακόμη μοσχοβολάει για λόγους ανεξιχνίαστους τα αρώματα της αρχαίας Θεάς, ανάμεσα στους κίονες και τα κιονόκρανα, που σήμερα καμπανίζει χαρμόσυνα τη γέννηση του Βρέφους των χριστιανών. Ίσως μυρίζει ακόμη γιατί οι γυναίκες πάντα αφήνουν το άρωμα τους ανεξίτηλο. Όπως κι οι γάτες.

Κιγκλιδώματα που είναι σκιές, όπως οι πιο πολλοί φράχτες και τείχη, παράθυρα που δεν ξεχωρίζουν αν είναι ζωγραφιστά, μπίλιες στα δέντρα που δεν τις έβαλε κανείς...

Κάτω από τη μεγάλη λάμπα.

Στην Αθήνα τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και τίποτα δεν φαίνεται ακριβώς όπως είναι.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Οι δύο άσπονδες Ελλάδες

Νομίζω πως διακρίνω τα παράλληλα αισθήματα λατρείας και μίσους που δημιουργεί η σύγχρονη Ελλάς, σε όλα τα άκρα.

Αν το δει κανείς από απόσταση, πρόκειται για δύο ιδεατές χώρες που συνυπάρχουν.

Μια νεομεσαιωνική αναρχολιμπερτάριαν, χωρίς εφαρμοσμένο νόμο, όπου καθένας κάνει ό,τι γουστάρει. Χτίζει όπου γουστάρει, κλέβει όποιον γουστάρει, αντεπιτίθεται όπως γουστάρει, δέρνει, καίει, σπάει ό,τι γουστάρει, δουλεύει μαύρα, λειτουργεί μαύρα, επιχειρήσεις, ζωές, κάνει σεξ όπως γουστάρει και όπου γουστάρει αλλά και βιάζει ακόμη όποτε τούρθει, τρώει ό,τι και όποτε θέλει, πουλάει λαθραία και μη, παίρνει ό,τι φάρμακα θέλει, βρίσκει ό,τι ναρκωτικά θέλει κ.ο.κ. αρκεί να ανήκει στους ισχυρότερους, σε σόι. Σε αυτή την Ελλάδα ισχύει ο νόμος του ισχυρότερου, του υγιέστερου, το νεώτερου, του πιο μαφιόζου και καπάτσου, του πιο εύρωστου, αυτού πούχει το μακρύτερο λοστάρι ή το γρηγορότερο καλάσνικοφ, ή έστω τις καλύτερες άκρες και ανήκει στο ισχυρότερο σόι.

Αυτή είναι η ελευθερία μερικών που καταβροχθίζει, εξαλείφει την ελευθερία όλων των άλλων, που με τη σειρά τους όσο και όποτε μπορούν οργανώνονται σε ομάδες και συντεχνίες, που τις καλούν συλλογικότητες, για να επιβιώσουν, διαφορετικά σβήνουν κυριολεκτικά. Το δυστοπικό λιμπερταριακό όραμα.

Και υπάρχει και μια άλλη παράλληλη Ελλάς, κομμουνιστική. Ένα κράτος που υποκρίνεται ότι ψηφίζει νόμους κι ακόμη περισσότερο ότι τους εφαρμόζει, ότι παρέχει δικαιοσύνη σε όλους με κόστος και χρόνους που την κάνουν καθολική, κοινωνική προστασία του πιο αδύναμου, ασφάλεια για όλους, προστασία της ιδιοκτησίας, της ζωής, του περιβάλλοντος, χωροθέτηση, κυκλοφορία, δρόμους, μεταφορές υποδομές. Υποδύεται το κράτος με όλα του τα εξαρτήματα που έχουν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά και τους τίτλους, αλλά δεν λειτουργούν, ούτε στο 10%. Και πληρώνεται διπλά για να φτιάχνει νόμους και να τους εφαρμόζει αλλά και για να κάνει τα στραβά μάτια στους νόμους και τις ρυθμίσεις που το ίδιο θεσπίζει.

Όμως εισπράττει τα λεφτά για να συντηρήσει τα κρατικά σόγια που το έχουν ιδιοποιηθεί, από την αναρχοκαπιταλιστική Ελλάδα, που έτσι εξαγοράζει την ατιμωρησία της και εξακολουθεί να λειτουργεί άνομη, άδικη, αντιπαραγωγική κι ασύδοτη. Από τη μια ένα κράτος μαφιόζος, που πουλάει προστασία από τον νόμο που αποφασίζει κι εκπροσωπεί ο ίδιος, κι από την άλλη μια αναρχοκαπιταλιστική δυστοπία.

Οι δύο αυτές Ελλάδας μισιούνται και λατρεύονται, γιατί η μια δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την άλλη. Χωρίς τη συνενοχή, τη στήριξη και την αέναη διαπάλη τους θα καταρρεύσουν αγκαλιασμένες. Μαζί με τους μηχανισμούς και τα σόγια που τις διαφεντεύουν, εις βάρος των κολίγων, που υποδύονται τους πολίτες. Τόσο καλά κι αυτοί, που έχουν φτάσει μερικοί να το πιστέψουν και να παίρνουν στα σοβαρά θεσμούς, δικαιώματα, ελευθερίες κι ευθύνες.

Είναι το σημείο που αρχίζουν οι ταραχές και η αμφισβήτηση του άσπονδου δίδυμου της αναρχοκαπιταλιστικής και κομμουνιστικής Ελλάδος. Τότε είναι που οι δύο Ελλάδες ενώνονται αδελφικά για να το καταπνίξουν έντρομες. Αυτό το παράδοξο κοινωνικοοικονομικό καθεστώς εξηγεί και τις πολιτικές της συγκυρίες και συμμαχίες. Ιδίως, πολύ καθαρά, τις τρέχουσες των τελευταίων ετών.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Φλερτ και νεοπουριτανισμός

Μην τρελαθούμε εντελώς. Δεν μπορεί να κανονικοποιηθεί με λεπτομερείς οδηγίες χρήσης το φλερτ. Από τη φύση του είναι επινόηση, φαντασία, καλή διάθεση.

Σε άλλες εποχές γίνονταν με τα μάτια, με το κούνημα της βεντάλιας στις εκκλησίες, με το στρίψιμο του μουστακιού, με ένα χαμόγελο, με ένα κέρασμα, μια πρόσκληση, ένα γράμμα, ένα μαντήλι, με ένα δώρο, με χειρονομίες, με υπονοούμενα, κλπ κλπ.

Με άπειρους τρόπους.

Που περιλάμβαναν και την άρνηση και σε κάποιον βαθμό την επιμονή, μέχρι ένα σημείο που ήταν μέρος των κωδίκων επικοινωνίας και της ανταλλαγής μηνυμάτων.

Είναι μέρος της ζωής.

Κάθε εποχή και κοινωνία επινοεί άλλους κώδικες και βάζει αλλού το όριο και με άλλον τρόπο, της οριστικής άρνησης που παύει να είναι μέρος του παιχνιδιού και το τελειώνει.

Σε άλλες εποχές είχαν διακεκριμένο ρόλο μεσάζοντες, υπηρέτες, συγγενείς, φίλοι ή προξενήτρες.

Σήμερα ζούμε μια μεταβατική περίοδο σε μια fusion κωδίκων από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, με άλλες αντιλήψεις, θρησκείες ή μη θρησκείες, ιδεολογίες, συμπεριφορές, που παλιότερα δεν ανακατεύονταν. Γιατί ήταν διακριτά και κάθε κοινωνικό στρώμα είχε τους δικούς του περιοριστικούς κώδικες. Άλλους οι αστοί, οι ευγενείς, οι πλούσιοι, οι φτωχοί, οι καθολικοί, οι προτεστάντες, οι Εβραίοι κλπ.

Η διαταξική και διαστρωματική κινητικότητα του έρωτα στην εποχή των κοινωνικών δικτύων, του παγκόσμιου χωριού, δημιουργεί προβλήματα επικοινωνίας και κατανόησης. Είτε το αντικείμενο του φλερτ είναι άνδρας είτε γυναίκα.

Λύνεται αυτό με μια λεπτομερή νομική κωδικοποίηση; Γνώμη μου είναι πως όχι. Μπορεί να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει. Μπορεί να λυθεί με προξενήτρες ή γραπτές συναινέσεις; Δεν πιστεύω.

Χρειάζεται κανείς μηχανισμούς προστασίας από την επιμονή όταν συνεχίζει πέρα από το όριο της οριστικής άρνησης και, φυσικά, από την βία κάθε μορφής, λεκτική, φυσική, απειλές, προσβολές; Ναι, και πρέπει να την έχει.

Χρειάζεται όμως και κατανόηση από καθεμία και κάθε έναν πως, μέχρι αυτό το όριο, το φλερτ είναι κάτι φυσικό και μέρος της ζωής. Ότι είναι φυσικό να μας φλερτάρουν και εξίσου φυσικό να το αποκρούουμε αν δεν μας ενδιαφέρει ή να ενδίδουμε ή να φλερτάρουμε και εμείς.

Και όταν βάζουμε το όριο καθαρά να απαιτούμε να γίνει σεβαστό. Αλλά οφείλουμε να κάνουμε την προσπάθεια να βάλουμε το όριο καθαρά. Και να το ξεχάσουμε εφόσον έγινε σαφές και το παιχνίδι σταμάτησε εκεί.

Είναι τόσο φυσικό όσο το να περπατάμε, να τρώμε, να κοιμόμαστε, να επικοινωνούμε. Και όταν γίνεται με μέτρο και με τρόπο είναι εξίσου απολαυστικό, όσο ένα καλό φαγητό. Όταν γίνεται άσχημα, όσο μια βαρυστομαχιά ή μια δηλητηρίαση. Μόνο που αυτό το δεύτερο είναι η εξαίρεση, όχι ο κανόνας.

Δεν είναι λύση ο νεοπουριτανισμός. Ούτε η δημιουργία λεπτομερών αποστειρωμένων κανόνων, που αναπόφευκτα θα οδηγήσουν σε νέα εγκλήματα, εκβιασμούς, απειλές για φανταστικά γεγονότα. Και θα εισάγουν τον τρόμο αντί για την εμπιστοσύνη στις ανθρώπινες ερωτικές σχέσεις.

Και να μην ξεχνάμε ποτέ ότι η καλύτερη άμυνα είναι το χιούμορ. Και απέναντι στις εμμονές τρίτων και απέναντι στα δικά μας κολλήματα.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Η νεοελληνική λατρεία της βίας

Η νεοελληνική κοινωνία λατρεύει τη βία. Εδώ και δυο γενιές έχει τόσο εθιστεί σε αυτήν που ερεθίζεται με την υπόμνησή της.

Τι θυμάται περισσότερο; τι επιλέγει να την συγκινεί σε κάθε επέτειο; να μετατρέπει σε γεγονός μνημοσύνης;

Δολοφονίες, θανάτους, βίαια γεγονότα. 

Ενδεικτικά: Καποδίστριας, Μπελογιάννης, Λαμπράκης, Μπακογιάννης, Φύσσας, Γρηγορόπουλος, Κοτσιφάς, Αξαρλιάν, Μαρφίν, η κοπέλα στη Ρόδο τώρα, Ζακ και άλλοι και άλλοι, ων ουκ έστιν αριθμός.

Ποιος ασχολείται με τα θετικά επιτεύγματα κάποιων από αυτά τα πρόσωπα, ποιος τα ανακαλεί; Ή εστω τις αστοχίες και τα αρνητικά τους εν ζωή;

Το ίδιο με τα ιστορικά γεγονότα. Ανακαλεί τη βίαιη όψη των πολέμων, των εξεγέρσεων, των επαναστάσεων. Του '21, της Μικρασίας, του '40, του Πολυτεχνείου κοκ. Όχι την ανθρώπινη, τη θετική ή, έστω, αυτό στο οποίο αστόχησαν. Ακόμη και στις θρησκευτικές γιορτές λατρεύει τους μάρτυρες και τα μαρτύρια περισσότερο από τη λύτρωση.

Φυσικά είναι όλα αυτά τα περιστατικά, γεγονότα και πρόσωπα πολύ διαφορετικά αλλά, εν προκειμένω, δεν είναι αυτό το θέμα της συζήτησής μας. Έχουν κάτι κοινό, έναν κοινό παρονομαστή. Είναι ότι αυτά τα βίαια περιστατικά στοιχειώνουν τις μνήμες, ερεθίζουν τη φαντασία, προκαλούν μια συναισθηματική διέγερση στον κόσμο και σταδιακά καταλαμβάνουν όλο και περισσότερο χώρο στο θυμικό και στην σκέψη του. Ανακαλούνται διαρκώς, μαρκάρουν το ημερολόγιο και τον χρόνο των ημερών μας, περισσότερο από κάθε τι άλλο. Καλύπτουν οτιδήποτε θετικό. Κάθε έργο της ειρήνης, κάθε μη βίαιη πράξη, έρωτα, δημιουργία, γεννήσεις, επιτυχίες, προσπάθειες νίκες.

Επικρατούν στο θυμικό και στο ημερολόγιο δολοφονίες, φόνοι, εγκλήματα, θάνατοι, βιασμοί, δίκαια ή άδικα δεν έχει σημασία.

Λες και δεν υπάρχουν, δεν έχουν συμβεί και δεν συμβαίνουν καθημερινά, άλλα γεγονότα, γεννήσεις σημαντικών ανθρώπων, επιτεύγματα, νίκες, επιτυχίες, πρόοδος. Η Ελληνική κοινωνία μένει αδιάφορη, αγνοεί και λησμονεί, όταν δεν κακολογεί ζηλόφθονα, τα θετικά τοπόσημα της μνήμης. Αυτά και αυτοί που την μετέτρεψαν από μια κοινωνία κατσαπλιάδων, φτωχή και οπισθοδρομική, σε μια χώρα με ένα συγκριτικά καλό επίπεδο ζωής, σε πολίτες που προοδεύουν σε όλο τον κόσμο, με τις σοβαρές φυσικά προκλήσεις και δυσκολίες της. Λες και δεν είχε επιτυχίες, θετικές προσπάθειες που καρποφόρησαν και απέδωσαν, που μπορούν να συμπυκνωθούν σε γεγονότα και σε πρόσωπα.

Αντ' αυτού, κάθε μέρα αναθυμάται έναν φόνο, ένα έγκλημα, μια δολοφονία. Το ημερολόγιο μετατρέπεται σε μια αέναη σειρά βίαιων μνημών που ερεθίζουν το θυμικό των νεοελλήνων, τις συζητούν, τις αναμασούν, φτιάχνονται να τσακώνονται βίαια για αυτές, ανεβάζουν αδρεναλίνη, ντοπαμίνη, μετατρέπεται ο συναισθηματικός τους κόσμος σε μια πηγή βίας που καθορίζει το λογικό τους. Εθίζονται, εν τέλει επιζητούν τη βία όπως το πρεζόνι την πρέζα. Η συζήτηση έτσι καταλαμβάνεται σχεδόν εξ ολοκλήρου από μια βίαιη θεματολογία. Ακόμη και η γλώσσα.

Χωρίς να το καταλαβαίνουν οι Έλληνες, αναμασώντας την διαρκώς, κοιτώντας από την κλειδαρότρυπα, πολεμώντας την με άλλη τόση βία, μετατρέπουν τη βία σε κανονικότητα. Μέχρι που κάποια στιγμή, όχι αργά, αν τούτο δεν ανατραπεί, αν δεν μεταφέρουμε την κουβέντα στη χαρά της ζωής, στις επιτυχίες της, μας καταπίνει ατομικά και θα μας αφανίσει.


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

"Έλα μωρέ, παιδιά είναι!"

Να μην ξανακούσουμε ηλιθιότητες για "αγνούς" μαθητές και εφήβους και άλλες μπούρδες. Οι καταλήψεις, η βία, τα μεθύσια, ο χουλιγκανισμός, είναι κι αυτά στοιχεία μιας αποπροσανατολισμένης, ανώριμης, απαίδευτης και θεοποιημένης εφηβείας. Που δεν έχει μάθει από τους γονείς και το σχολείο ότι υπάρχουν όρια. Σε μια κοινωνία που παραμένει ανώριμη και κακομαθημένη, στην ίδια κατάσταση με τους εφήβους, αυτά φαντάζουν φυσικά. Αλλά δεν είναι. Είναι αυτοκαταστροφικά.

Όπως σε όλες τις ηλικίες, υπάρχουν παιδιά ευαίσθητα, φλούφληδες, και τσογλανάκια. Δεν τους απαλλάσσει η ηλικία από το βάρος της ευθύνης. Και, κυρίως, δεν απαλλάσσει την κοινωνία, τους γονείς και το κράτος, το αντίθετο, τους επιβαρύνει, η ανοχή της παραβατικότητας, της βίας, και των αντικοινωνικών πράξεων. Όπως και της αναγνώρισης λόγου, να τα κάνει μέρος των συγκρούσεων και της πόλωσης, για θέματα που δεν πρέπει να έχουν λόγο, γιατί δεν έχουν αντισώματα και αντιστάσεις, γιατί είναι φορτισμένα συναισθηματικά, με τρόπο βαθιά αντιδημοκρατικό και παραβατικό, είτε είναι τα μνημόνια, είτε η οικονομική πολιτική, είτε το μακεδονικό, είτε ό,τι άλλο.

Το "έλα μωρέ, παιδιά είναι", είναι καταστροφικό. Και για τα παιδιά, και για την κοινωνία που το ανέχεται, και για το μέλλον της.

Μια κοινωνία που μεταφέρει τη δική της πόλωση, μίσος και συγκρούσεις στα παιδιά της, την στιγμή που περισσότερο χρειάζονται πειθαρχία, συγκέντρωση και γνώση, την πιο ευαίσθητη περίοδο της ζωής τους, είναι καταδικασμένη.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Πολυτεχνείο

Οι νέοι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους στο Πολυτεχνείο κι εκείνοι που τη διακινδύνευσαν κι έμειναν ανώνυμοι σκυλεύτηκαν πολλαπλά από τη μάνα Ελλάς.

Από την κοινωνία εκείνη που συμβιβάστηκε με τη χούντα των γελοίων ανθρωπιδίων και των βασανιστών, που την ανέχτηκε και βολεύτηκε, στη διάλυση του κράτους, στη γενικευμένη διαφθορά, στην αποσύνθεση των πόλεων, στον χαφιεδισμό και την εθνική ξεφτίλα πούφερε την εθνική συμφορά. Και βρήκε μετά στα πτώματα των λίγων την κολυμπήθρα που ξέπλυνε την ντροπή των πολλών.

Από όλους εκείνους που στο όνομά τους σκότωσαν, έσπασαν, κατέστρεψαν στην συνέχεια στο αέναο εθνικό ψυχόδραμα στα μάτια όσων ενοχικά παρατηρούσαν αμήχανα.

Κι από τους άλλους που εξαργύρωσαν χωρίς αντίκρισμα το ακριβό νόμισμα του αίματος, εκείνο που ζύγι δεν έχει κι όμως το ζύγισαν και το συναλλάχθηκαν.

Όμως αυτοί χαμογελούν κρυμμένοι όπως τόσοι άλλοι, οι ξεσηκωμένοι του '21, οι στρατιώτες του '22, οι άλλοι του '40-'44, και θα καθρεφτίζουν το δικό μας χαμόγελο, ανολοκλήρωτοι, για πάντα νέοι. Μια μεγάλη χαρούμενη παρέα Ελλήνων, Ιταλών, Γάλλων, Γερμανών, Ισπανών, Τούρκων, Αμερικανών, Εγγλέζων... όλων των φυλών του κόσμου, των απανταχού Φιλελλήνων, προσφύγων από την ιστορία, φυγάδων από την ανάλωση της ζωής, για μια κάποια ιδέα της ελευθερίας. Αιωνίως αδιάφοροι και για πάντα δικοί μας.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Πανεπιστήμια: η μεγάλη απάτη

Υπάρχουν τρεις λόγοι για τους οποίους ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ αντιδρά, εδώ και δεκαετίες, με φανατισμό στα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Πρώτον, διότι τα νέα πανεπιστήμια, που θα ιδρυθούν κυρίως στα αστικά κέντρα, θα προσελκύσουν μεγάλο αριθμό φοιτητών που σήμερα αναγκάζεται να πάει σε διάφορες σχολές και σχολίτσες μακριά από το σπίτι του γιατί "εκεί πέρασε" για να σπουδάσει κάτι που σε πολλές περιπτώσεις δεν επέλεξε για "να πάρει ένα χαρτί". Τα χρήματα που χαλάνε οι οικογένειες για νοίκια και διαβίωση είναι συγκριτικά περισσότερα από τα δίδακτρα σε ένα πανεπιστήμιο. Οι σχολές αυτές θα αδειάσουν και αργά ή γρήγορα θα κλείσουν και οι τοπικές κοινωνίες θα χάσουν τις αντιπαραγωγικές κι εύκολες προσόδους, που ξεζουμίζουν τους φοιτητές και τις οικογένειές τους  και οι διδάσκοντες θα χάσουν τη βολή τους.

Δεύτερον, διότι το καθηγητικό κατεστημένο θα έχει να αντιμετωπίσει απτό ανταγωνισμό, ορατό στην Ελληνική κοινωνία, από άλλες σχολές, τόσο όσον αφορά το επίπεδο σπουδών, των πόρων για την έρευνα, όσο και την ποιότητα της λειτουργίας των χώρων και της ακαδημαϊκής ζωής, ελευθερίας και έρευνας. Εάν είναι καλύτερη ακυρώνεται κάθε επιχείρημα του τύπου "μα στην Ελλάδα δεν γίνονται αυτά".

Τρίτον, περισσότεροι νέοι, που σήμερα είναι αποκλεισμένοι, θα σπουδάσουν αυτό που τους αρέσει και θα μεγαλώσει ο ανταγωνισμός στην αγορά εργασίας δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, για τους κατόχους του χαρτιού, που θα πρέπει να αποδείξουν και την αξία του.

Και οι τρεις λόγοι είναι βαθιά πελατειακοί. Φροντίζουν τους ψηφοφόρους τους για να τους έχουν και κοροϊδεύουν με τα περί ισότητας τους υπόλοιπους, αυτούς που πληρώνουν τη νύφη κι αυτούς που αντιμετωπίζουν τον αποκλεισμό από τις ανώτατες σπουδές γιατί δεν έχουν χρήματα να σπουδάσουν στο εξωτερικό. Οι εύποροι έτσι κι αλλιώς δεν έχουν θέμα.

Μπράβο "αριστερά" του κώ@ου!

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Περηφάνια

Δεν καταλαβαίνω και δεν εκτιμώ κανέναν που είναι περήφανος που είναι Έλληνας. Ούτε Γάλλος. Ούτε Αμερικανός. Ούτε Ρώσος. Ούτε Αλβανός. Ούτε Τούρκος... Τίποτα από αυτά. 

Γιατί είναι τούτη η εύκολη περηφάνια όποιου δεν έχει τίποτε άλλο να περηφανεύεται. Όποιου δεν έχει τη μεγαλοψυχία να βρει κάτι άλλο να θαυμάσει και πιάνεται από μια δόξα που δεν του ανήκει γιατί δεν της έχει τίποτε προσφέρει. Του δόθηκε η ιδιότητα, δεν την κατέκτησε.

Αντίθετα, εκτιμώ αφάνταστα αυτόν που όντας Έλληνας έγινε σπουδαίος επιστήμονας, επιχειρηματίας. Εκείνον που όντας Αμερικανός έγινε μεγάλος ποιητής, φιλόσοφος. Που όντας Τούρκος έγινε μεγάλος ζωγράφος... 

Γιατί αυτό το κατέκτησε. Γιατί τίμησε την καταγωγή του, την ξεπέρασε, την έκανε παγκόσμια, ξεπερνώντας ακόμη και τους περιορισμούς που η ίδια του είχε θέσει.

Κι ακόμη περισσότερο εκτιμώ τους ανθρώπους που είναι ικανοί να θαυμάσουν όσους τα κατάφεραν αυτά, όποια και νάναι η καταγωγή τους, ακόμη κι αν οι ίδιοι δεν έκαναν κάτι μεγάλο. Αυτοί οι τελευταίοι ευθύνονται για τις λίγες στιγμές ειρήνης και δημιουργίας της ανθρώπινης ιστορίας.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

H classy κα Τρέμη και το ΚΚΕ

Γιατί εκπλήσσεσθε ότι η κα Τρέμη ψηφίζει ΚΚΕ; Στη χώρα μας κάθε μέλος της ανώτερης τάξης με ορισμένες ευαισθησίες, που σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να ψηφίζει ΚΚΕ ή να πηγαίνει στην εκκλησία (ενίοτε και τα δυο). Το πρώτο έχει σχέση με την επανάσταση και τον κομμουνισμό όσο ακριβώς η δεύτερη με τα ευαγγέλια και την Αποκάλυψη, τότε που οι καλοί θα παν με τους καλούς και οι κακοί θα καίγονται στην κόλαση αιωνίως, στον αταξικό Παράδεισο κάτω από τα μάτια του Μεγαλοδύναμου.

Τα διαβάζουν στις τελετές, στους γάμους, στις κηδείες και τις πορείες (με γούνα καμιά φορά), ως τσιτάτα κι αποσπάσματα, τα τραγουδούν, τα ψέλνουν. Αλλά κάνουν και θα έκαναν ό,τι περνά από το χέρι τους για να μην έλθουν ποτέ. Διότι η έλευσίς τους θα συνεπάγετο το δικό τους τέλος στο παρόν. Πόσο απαραίτητα είναι όμως! Παρηγορούν, τοποθετημένα σε ένα απώτατον μέλλον, τις ευαίσθητες ψυχές για να υπομείνουν την αβάσταχτη σκληρότητα του παρόντος κόσμου (για τους άλλους). Ενώ επιτρέπουν στους εν λόγω θεσμούς να διατηρούν τις ακμάζουσες επιχειρήσεις τους, την περιουσία τους, τα ευρώ τους, τις μισθάρες τους, όπως και στην κυρία Τρέμη. Διά παν ενδεχόμενο, διά την σωτηρίαν της ψυχής των ιδίων και (φυσικά) των «αδυνάτων».

Τα λεγόμενα «αστικά» κόμματα δεν τα ψηφίζουν οι καθωσπρέπει μεγαλοαστοί και βολεμένοι, αλλά όσοι έχουν αβέβαιο παρόν και ακόμη πιο αβέβαιο μέλλον, που τους ανησυχεί και τους ταράζει. Κάποιου είδους ταξική μπασκλασαρία δηλαδή: η μεσαία τάξις. Οι εντελώς μπερδεμένοι καταλήγουν στους ΣΥΡΙΖΕΣ και λοιπούς ΑΝΕΛ, Λεβέντηδες και χρυσαύγουλα, είτε από αμορφωσιά είτε από ιδιοτέλεια. 

Το ΚΚΕ και η εκκλησία είναι διαχρονικά classy. Και όπως όλοι γνωρίζουν, being classy isn't a choice. It's a lifestyle. 

Εύγε, κα Τρέμη!


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Ο σεισμός κι οι Άρπυιες

Τα Στροφάδια είναι το πιο μοναχικό κι ακίνητο γεωλογικά σημείο της Μεσογείου. Μόλις τέσσερα μέτρα μέσο ύψος, καλυμμένο από ένα χαμηλό αρχαίο κεδροδάσος, καταμεσής της θάλασσας, είκοσι επτά μίλια από τη Ζάκυνθο κι άλλα τόσα από την Πελοπόννησο, σαρώνεται τους χειμώνες από τον τρομερό πουνέντε, που τα καλύπτει με αφρό κι ομίχλη. Τόπος περάσματος εκατομμυρίων αποδημητικών, που είχαν γίνει στόχος των εντιμότατων κυνηγών της Ζακύνθου, που κατέφθαναν κατά εκατοντάδες για να τα εξολοθρεύσουν, παρά την απαγόρευση αφότου αποτελούν μέρος του θαλάσσιου πάρκου του Λαγανά, μέχρι που μετά τις απανωτές καταδίκες από την ΕΕ χρειάστηκε επιχείρηση του πολεμικού ναυτικού για να προστατευτεί το νησί από αυτήν τη μάστιγα.

Εκεί, σύμφωνα με τον Απολλώνιο τον Ρόδιο, κατέληξαν οι Άρπυιες, καταδιωκόμενες από τους Αργοναύτες Κάλαϊ και  Ζήτη, τους φτερωτούς γιους του Βορέα, που το πεπρωμένο τους απαιτούσε να τις πιάσουν οπωσδήποτε, γιατί αλλιώς όφειλαν να πεθάνουν, για να απελευθερώσουν τον μάντη Φινέα από τη συμφορά που τούστειλε ο Δίας γιατί αποκάλυπτε τις βουλές του. Και αντιστρόφως, οι Άρπυιες θα πέθαιναν μόνο αν πιάνονταν από τον Κάλαϊ και τον Ζήτη. Τελικά, έγινε κάποιο είδος συμβιβασμού: μια εκδοχή αναφέρει ότι οι Άρπυιες κυνηγήθηκαν από τους δυο ήρωες μέχρι τις Στροφάδες. Εκεί, με τη μεσολάβηση της Ίριδας ως απεσταλμένης της θεάς Ήρας, γλίτωσαν τη ζωή τους, αλλά υποσχέθηκαν να επιστρέψουν στη σπηλιά τους στη Δίκτη της Κρήτης και να μην ενοχλήσουν ποτέ πια τον Φινέα. Τότε οι δυο Αργοναύτες έστριψαν και γύρισαν στο πλοίο τους. Γι' αυτό και τα νησιά αποκαλούνται Στροφάδες αντί για Πλωτά, όπως μέχρι τότε.

Εκεί, στις Στροφάδες, τις βρήκαμε εμείς πάντως να κρώζουν ακόμη, αόρατες το βράδυ πάνω από τη θάλασσα, με το λιόγερμα, κι όλη τη νύχτα, γύρω από το σκάφος μας, φωνή αόρατου πετούμενου, που αργότερα ανακαλύψαμε την αρχαία προέλευσή του, μεταμορφωμένες σε σύγχρονο νυχτοπούλι.

Εκεί, απέναντι από το καστρομονάστηρο του 13ου αιώνα, που “ιδρύθηκε από τον Αυτοκράτορα της Νίκαιας Θεόδωρο Α’ Λάσκαρι, η Ιερά Μονή Στροφάδων, σε εκπλήρωση επιθυμίας της κόρης του Ειρήνης (σ.σ. η οποία βρήκε καταφύγιο εκεί με τον στόλο της από μια μεγάλη καταιγίδα) .Ο Αυτοκράτορας Ιωάννης Η' Παλαιολόγος ανακαίνισε το μοναστήρι γύρω στο 1440.

Το καθολικό της μονής, δηλ. ο κεντρικός ναός, ο της Θείας Μεταμορφώσεως, βρίσκεται μέσα στον πύργο της μονής, πράγμα μοναδικό, τουλάχιστον σε Ορθόδοξο μοναστήρι.

Το 1530 (ή ίσως το 1538), το μοναστήρι δέχεται επίθεση Σαρακηνών, οπότε σφαγιάζονται οι Πατέρες της Μονής. Το μοναστήρι μετά από αυτή τη συμφορά σιγά – σιγά αρχίζει να αναζωογονείται και επανδρώνεται ξανά.

Το 1568, σε ένα ιστορικό γεγονός για τη μονή, ο Ζακυνθινός κόντες Δραγανίγος Σιγούρος εκάρη μοναχός «της των Στροφάδων Μονής» παίρνοντας το όνομα Δανιήλ και αργότερα -όταν χειροτονήθηκε αρχιεπίσκοπος- Διονύσιος. Το 1570 έγινε ηγούμενος της μονής. Εκοιμήθη το 1622 και τάφηκε στο μοναστήρι. Το λείψανο του Αγίου έμεινε στα Στροφάδια μέχρι την 19η Αυγούστου του 1717, χρονιά κατά την οποία γίνεται μεγάλη επίθεση των Αγαρηνών, οι οποίοι σκότωσαν και αιχμαλώτισαν τους μοναχούς. Μόνο δύο κρύφτηκαν και γλύτωσαν, οπότε πήραν το Λείψανο του Αγίου και το έφεραν στη Ζάκυνθο.” (πηγή: Ελληνικά Κάστρα).

Σε αυτό το αρχαίο μοναστήρι το 2011, που το επισκεφτήκαμε, κατοικούσε ένας τελευταίος ογδονταπεντάχρονος μισότυφλος καλόγερος, που πέρναγε εκεί με τα ζωντανά του τους ατέλειωτους άγριους χειμώνες του Ιονίου, μαζί με έναν ευγενέστατο νεαρό φύλακα του Θαλάσσιου πάρκου Ζακύνθου, σε ένα σπιτάκι παρά έξω, που άλλαζε βάρδια κάθε μήνα, που μας ξενάγησε στο νησί.

Το μοναστήρι, πληγωμένο ήδη από τον μεγάλο σεισμό του '53 κι έπειτα από τον σεισμό του 1997, χτυπήθηκε και πάλι από τον χτεσινό σεισμό που έγινε δίπλα του. Το 2011, ο είκοσι πέντε  μέτρων πύργος του, στηριγμένος με τσέρκια και συρματόσχοινα, ήταν ήδη μη επισκέψιμος και κλειστός. Εδώ και χρόνια η μητρόπολη Ζακύνθου και η Εφορεία Βυζαντινών αρχαιοτήτων ζητούσαν πιστώσεις για να προχωρήσουν στην αναπαλαίωση, συντήρηση και στερέωση του μοναδικού μνημείου, που δεν ήρθαν έγκαιρα. "Εφτά αιώνες περίμενε", θα σκέφτηκαν οι αρμόδιοι, οι Δημαρχαίοι, οι Υπουργοί κι οι Περιφερειάρχες, "ας περιμένει λίγο ακόμη. Έχουμε άλλα να προσέξουμε, πολύ σοβαρά, στο πλούσιο από τον τουρισμό νησί, ποιος το βλέπει κιόλας".

Οι πρώτες εικόνες μετά τον χτεσινό σεισμό είναι πολύ ανησυχητικές για το μοναδικό αυτό μνημείο, καθώς φαίνεται ότι μάλλον μέρος του πύργου κατέρρευσε.

Ας ελπίσουμε να μην είναι ανεπανόρθωτο. Ένα έθνος που περηφανεύεται για την ιστορία του κι αδυνατεί κι αρνείται να την προστατεύσει διαπράττει την μέγιστη ύβρι. Κι οι Άρπυιες φωλιάζουν ακόμη στις Στροφάδες.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Δείτε ακόμη: .Στροφάδες,
ένα πολύ ωραίο και τεκμηριωμένο ντοκυμαντέρ από το ψηφιοποιημένο αρχείο της ΕΡΤ, το 1990, πριν τον σεισμό του '97, που φαίνεται το μοναστήρι σε πολύ καλή κατάσταση.

(φωτογραφίες από την τελευταία επίσκεψη, 2011)

Η σημειολογία της βίας

Αρνούμαι, συνειδητά απολύτως, να χρησιμοποιήσω τους ιδεολογικούς όρους που διεκδικούν ως ελαφρυντικά όλα αυτά τα διαταραγμένα λούμπεν άτομα που βανδαλίζουν, κτυπούν, σπάνε, σκοτώνουν, απειλούν, εκβιάζουν. Όποιο ιδεολογικό κουρελόπανο κι αν υψώνουν. Είτε εθνικιστικό, είτε αναρχικό, είτε πατριωτικό, είτε κομμουνιστικό, είτε βεγκανιστικό, είτε ό,τι άλλο τους κατεβάζει το τσερβέλο.

Είναι ο φερετζές της κομπλεξάρας. Το προκάλυμμα του αγράμματου και του ημιμαθούς.

Αρνούμαι να τους αναγνωρίσω αυτό που διεκδικούν: συγκρότηση και κίνητρο ιδεολόγου. Πολιτικό πρόσημο που βρίσκει ανομολόγητη ανταπόκριση σε ευαισθησίες ευρύτερων ομάδων και εκμαιεύει ανοχή. Από δω κι από κει.

Είναι αυτό που είναι: χουλιγκανοσυμμορίες τραμπούκων και εγκληματιών του κοινού ποινικού.

Και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστούν. Με όλη την αυστηρότητα του νόμου.

Η κατανόηση κι η συγχώρεση κι αυτές θεμιτές, αλλά άκαιρες.

Προηγείται η ιδεολογική αποφόρτιση, η μάχη της σημειολογίας. Χωρίς να κερδηθεί αυτή, η σύλληψη κι η τιμωρία είναι απρόσιτες.

Αν δεν θέλουμε να γλιστρίσουμε προς τη Συρία. Αν δεν είναι ήδη αργά.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Κάτω τα χέρια από τη Ρένα!

Η κα Δούρου υπήρξε μια πολύ καλή περιφερειάρχης:

Δημιούργησε ένα νέο σύστημα διαχείρισης απορριμμάτων με ανακύκλωση και παραγωγή ενέργειας κι έκλεισε τις χωματερές σε αντικατάσταση του σχεδιασμού που η ίδια κατήργησε.

Έφτιαξε νέα έξυπνα συστήματα πρόληψης πολιτικής προστασίας για σεισμούς, πλημμύρες, φωτιές.

Προχώρησε τη γραμμή U του μετρό, επεξέτεινε το δίκτυο του προαστιακού ως το Λαύριο και σχεδίασε νέες γραμμές.

Διευκόλυνε την προσέλκυση νέων υψηλής προστιθέμενης αξίας επενδύσεων, στην εκπαίδευση, το εμπόριο, τον τουρισμό και τον πολιτισμό, την έρευνα, τη ναυτιλία, με τη δημιουργία φθηνών ανταγωνιστικών υποδομών, χώρων και πάρκων τεχνολογίας και νέας επιχειρηματικότητας.

Βελτίωσε την ποιότητα ζωής με νέες υπηρεσίες πληροφορικής στις συναλλαγές της Περιφέρειας με τους πολίτες και τις επιχειρήσεις και μείωσε τη γραφειοκρατία, βγάζεις πια όλες τις άδειες σε μια βδομάδα!

Πέτυχε τη δημιουργία χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας στην Περιφέρειά της, που είναι ο μισός πληθυσμός της χώρας.

Φρόντισε για τους ανέργους με στοχευμένες πολιτικές στήριξης, κατάρτισης και ενσωμάτωσης.

Συνέβαλε μαζί με τους Δήμους στην αντιμετώπιση του θέματος των αστέγων, των προσφύγων και μεταναστών, δημιούργησε χώρους και υποδομές.

Ολοκλήρωσε την εγκατάσταση των βιολογικών καθαρισμών σε όλες τις περιοχές της Αττικής.

Σχεδίασε και υλοποιεί την ανάπλαση του παραλιακού μετώπου από την Ελευσίνα ως τη Βούλα και εκπόνησε προγράμματα καθαρισμού των ακτών και των δρόμων μαζί με τους Δήμους.

Και άλλα πολλά! Αυτά είναι μόνον όσα φαίνονται και όλοι τα ξέρουμε! Αλλά δεν τα λέει από σεμνότητα!

Τόσα έκανε!

Επειδή έκατσαν μια, δυο, τρεις, τέσσερις... στραβές στη βάρδια της, θα πέσουμε να τη φάμε;

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

Στα γενέθλια του Ομάρ

Σήμερα γιορτάσαμε τα γενέθλια ενός Τούρκου φίλου μου, που έκλεινε τα τριάντα τρία. Όμορφος, με μάτια Πέρσικα από τη μια μεριά των παππούδων του, καθαρά, με μεγάλες μαύρες βλεφαρίδες και κοψιά προσώπου ελληνική. Κάτι η χαλάρωση του κρασιού, κάτι η μουσική, είπαμε πολλά. Είπε πολλά δικά μου και εγώ πολλά δικά του.

Ταξιδέψαμε στις ταινίες και τις μουσικές, από κοινού, γιατί κοινές μας είναι, από τη Χαρούλα με τα "όνειρα, αγόρια" της, στον Mashrou Leila, στην Yasmine Hamdan και πίσω στον Μάνο και τον Elia Kazan, με το μεγάλο ταξίδι της μετανάστευσης, από τα βάθη της Ανατολίας στην Αμερική, την Οδύσσεια από τη σκληρή Καππαδοκία στη Νέα Υόρκη, του νεαρού Σταύρου. Το όνειρο της ελευθερίας και της δημιουργίας, που διάβηκε τον Ωκεανό κι έχτισε έναν άλλο καινούργιο κόσμο. Μαζί με όλο το χωριό του, Αρμένιοι και Έλληνες, που ένας Αρμένης κατάφερε να φέρει, έναν προς έναν, εκτός από τον γέρο πατέρα του, που διάλεξε να μείνει και να πεθάνει στον αρχαίο του τόπο.

Ο Τούρκος φίλος μου είναι φωτογράφος και σκηνοθέτης. Κατόρθωσε να στήσει ένα πολύ όμορφο project  με θέμα τους ηλικιωμένους gay, στη Βαρκελώνη, άνθρωποι 80 και βάλε χρονών, που ζήσαν στα πέτρινα μεταπολεμικά χρόνια, ακόμη πιο γρανιτένια εδώ, την εποχή του ακραίου εθνικοκαθολικισμού του Φράνκο ( κάτι σαν σαράντα χρόνια Ελληνορθοδοξία χούντας επί δέκα, πολύ πιο σκληρής, αλά Ισπανικά, μετά τον αιματηρό εμφύλιο). Ψυχές που καθένας έζησε τους έρωτες και τις απογοητεύσεις του και τώρα τις ανακαλεί, στη δύση της ζωής, με χαμόγελο, νοσταλγία ή συγκίνηση, μαζί με ανθρώπους, τόπους, άλλες ζωές που θα μπορούσαν νάναι κι άλλες που γίναν. Ο φίλος μου θέλει να κάνει μια ταινία, γράφει το σενάριο ήδη, και είναι σίγουρος ότι θα βρει χρηματοδότες, ότι κάποια στιγμή θα πάει στις Κάννες, γιατί απλά το θέλει πολύ.

Μιλήσαμε και για άλλα. 

Οι προπαππούδες του ήρθαν κάποια στιγμή από τη Μακεδονία στη Σμύρνη, σε ένα σάπιο βαπόρι, με ένα άρρωστο μωρό, τη γιαγιά του, που άφηνε το τόπο που γεννήθηκαν αυτοί κι οι πρόγονοί τους για δέκα γενιές, αυτόν τον μόνο που γνώρισαν κι αγαπούσαν, το σπίτι τους, τους πεθαμένους τους, τα όνειρά τους. Για να καταλήξουν στα βάθη της Τουρκίας, κάπου στην Άγκυρα. Κι όταν φτάσαν στον άγνωστο και ξένο τόπο, οι άλλοι Τούρκοι τους φώναζαν γκιαούρηδες, μη καθαρούς Τούρκους, ελληνόσπορους. Την ίδια στιγμή που η γιαγιά μου και η οικογένειά της έκανε την αντίστροφη πορεία, από τη Σμύρνη προς την Αθήνα, για να καταλήξει, "πρόσφηκας", όπως τους λέγαν οι "καθαροί" Έλληνες τότε τους Σμυρνιούς. "Βρωμιάρηδες που μας παίρνουν τις δουλειές κι οι γυναίκες τους άντρες", σε ένα ταπεινό προσφυγικό καλύβι στον Βύρωνα. Αφήνοντας πίσω ό,τι αγαπούσαν και κάτεχαν, τα σπίτια, τους Τούρκους γειτόνους τους και φίλους, τα μνήματα των προγόνων τους γενιές και γενιές. Αυτή την πόλη αγαπά ο φίλος μου περισσότερο στην πατρίδα του, την πιο ανοιχτή και σήμερα, που το καθεστώς του Σουλτάνου πήρε τις λιγότερες ψήφους. Γι' αυτό και την έχουν εγκαταλείψει. Εκεί κατέφυγε όταν έφυγε απ την Άγκυρα, πλάι στη θάλασσα.

Κι ακόμη, άφησαν και φέραν κι οι δυο οικογένειες τις μουσικές και τα όνειρα, που εντωμεταξύ έγιναν ρεμπέτικα της Σμύρνης, και του Πειραιά, και του Βοτανικού, και της Πόλης, κι από την άλλη μεριά αμανέδες και ρυθμοί και ταξίμια, και κατόπιν Χατζιδάκις, Μασρου Λειλα, Ελία Καζάν, και πιο πρόσφατα Çağan Irmak, που θα αφηγούνταν αυτές τις ιστορίες.

Ενώ το αόρατο χέρι κινούσε τα πόδια, τα μάτια και το σώμα, χωρίς καν να το προσπαθήσουμε, χωρίς να μπορούμε να του αντισταθούμε, η μουσική, άκουγα τον φίλο μου να μου λέει ότι «κανένας μας δεν διάλεξε τη σημαία του. Γεννήθηκα κάπου και μου την έδωσαν στα χέρια. … δουλεύω όπως όλοι οι καλλιτέχνες εκεί που υπάρχει ελευθερία και ερεθίσματα κι άλλοι καλλιτέχνες με ευαισθησίες και ιδέες» .

Θυμήθηκα την "εποχή της Μελισσάνθης" του Μάνου, με τον έφηβο που κείται στην άσφαλτο με μια σημαία του Έθνους καρφωμένη στην καρδιά. Ο φίλος μου εδώ και μερικούς μήνες ζει παράνομα, περιμένοντας να ανανεωθεί η βίζα του, πιθανότατα σε 3-4 εβδομάδες. Διότι, εάν κάπως ελεγχθεί νωρίτερα, μπορεί να μεταφερθεί πίσω στην Τουρκία και να μην μπορεί να ξαναμπεί στην Ευρώπη για δέκα χρόνια. Τα φέρνει βόλτα όπως μπορεί, δεν μπορεί εύκολα να συγκεντρωθεί στα πρόζεκτς του, όμως γελά. Κι οι δικοί του φίλοι γελούν με το γέλιο του, και τον βοηθούν γιατί τους προσφέρει το όνειρό του. Οι δικές του δυσκολίες, οι δικές μας, των ανθρώπων από αυτό το πάντα "αλλού", εμείς οι πάντα "άλλοι", είναι η αέναη ηχώ της συμμετρικής μας άγνωστης ιστορίας . Αυτής που όλα τη μολογάνε, όλα τη φανερώνουν, αλλά περνάει απαρατήρητη, σαν σκιά σε μια ματιά που δεν βλέπει αυτό που γεμίζει τις εικόνες της, σε ένα αυτί που δεν θέλει να ακούσει αυτό το αληθινό που μας διαπερνά από κοινού: την ευαισθησία, την αναζήτηση, την αναθεώρηση, τη μουσική.

Ναι, ο Κεμάλ δεν τα κατάφερε, γιατί προσπάθησε να αλλάξει τον κόσμο. Έτσι τούπε ο Αλλάχ, όταν έφτασε σταυρωμένος μπροστά του. Ο καθένας μας μπορεί να αλλάξει όμως κάτι μικρό, στον δικό του μικρό κόσμο.

«Κάποτε δυο φίλοι βρέθηκαν σε μια ακτή της Μικρασίας, κοντά στη Σμύρνη, που το κύμα είχε ξεβράσει μυριάδες αστέρια της θάλασσας. Σκέφτηκαν τι να κάνουν. Ο ένας είπε: "Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, είμαστε δυο κι είναι χιλιάδες!". Ο άλλος το σκέφτηκε λίγο. Έσκυψε, έπιασε έναν αστερία και τον έριξε πίσω στην θάλασσα. "Έσωσα ένα άστρο", είπε. "Αυτό μπορώ. Αυτό έκανα". Κι έτσι έσωσε κάτι μέσα του.»

Έτσι έκλεισε κι η βραδιά, με αυτή την μικρή ιστορία που μου αφηγήθηκε. Κι έσβησαν τα αστέρια.

Καληνύχτα, Κεμάλ! Ο μεγάλος κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Με φωτιά και με μαχαίρι προχωρεί.

Καληνύχτα, Ομάρ! Χρόνια πολλά κι αληθινά! Ο δικός μας κόσμος, ο μικρός, ο μέγας, αλλάζει λίγο-λίγο κι εμείς μαζί του, με "λίγο στάρι για τις γιορτές, λίγο κρασί για τη θύμηση, λίγο νερό για τη σκόνη", που λέει ο Γκάτσος . Κι άσε να λέει ο Αλλάχ.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

εικόνα: Ελλάδα και Τουρκία, όπως φαίνονται από το διάστημα

Εθνικόν το Αληθές

"Οι όχλοι ποτέ δε δίψασαν για αλήθειες. Αποστρέφονται τα ολοφάνερα πράγματα που τους δυσαρεστούν και προτιμούν να θεοποιούν την πλάνη, αν η πλάνη τους γοητεύει.
Εκείνος που ξέρει να τους προκαλεί ψευδαισθήσεις, εύκολα γίνεται ο αφέντης τους, κι εκείνος που προσπαθεί να τους απαλλάξει από τις ψευδαισθήσεις τους, είναι πάντοτε το θύμα τους."
~ Gustav Le Bon, "Η ψυχολογία των όχλων" (Γαλλία, 1895).
--------------
Σαν χθες -στις 13 Σεπτεμβρίου του 1922- ξεκινά η πιο μεγάλη (και εθνική, αλλά κυρίως) ανθρωπιστική τραγωδία του Ελληνισμού: 
οι Νεότουρκοι του Κεμάλ Ατατούρκ εισβάλλουν στην ανυπεράσπιστη πλέον Σμύρνη και την καίνε ολοσχερώς.
Ταυτόχρονα, επιδίδονται σε σφαγές των όσων Ελλήνων δεν είχαν προλάβει να την εγκαταλείψουν, αλλά και Αρμενίων.
Η πυρπόληση της Σμύρνης συνεχίζεται, μέχρι την 17η Σεπτεμβρίου.

Ο Αμερικανός πρόξενος, George Horton, σοκαρισμένος από τις θηριωδίες, θα δηλώσει:
"Το συναίσθημα που πήρα μαζί μου από τη Σμύρνη, ήταν ντροπή!
Ντροπή, γιατί ανήκω στο ανθρώπινο γένος..."

( Νωρίτερα, αντίστοιχες κτηνωδίες και σφαγές είχαν σημειωθεί από τον ελληνικό στρατό.
Ιδιαίτερα στις περιοχές της Γιάλοβα, Κίου και Νικομήδειας).

"ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΜΕΝΑΝ ΕΚΕΙ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΝ;"
Θυμίζει κατι..;
--------------------------------

H Μικρασιατική καταστροφή άφησε πίσω της 25.000 νεκρούς Έλληνες στρατιώτες.
Άφησε πίσω της 600.000 Έλληνες μικρασιάτες, νεκρούς.
Και ΕΦΕΡΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ πάνω απο 1.500.000 πρόσφυγες.
Αυτούς τους πρόσφυγες, οι Έλληνες της "παλαιάς Ελλάδας" τους ονόμασαν "πρόσφηκες".
Γιατί προέκυψαν ως "σφήκες":

"ΧΑΛΑΣΑΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ, ΕΙΝΑΙ ΒΡΩΜΙΚΟΙ, ΜΑΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ..."
Θυμίζει κάτι...;

Για να δούμε κι' αυτό:
ημερολόγιο Γιώργου Σεφέρη, 28 Μαΐου 1926.
"Σήμερα άκουσα από έναν πρόσφυγα τούτο: έφευγαν από τη Σμύρνη.
Όταν έβγαιναν στη Χίο, μαγαζιά...σπίτια...πόρτες...παράθυρα, έκλειναν όλα μονομιάς.
Αυτός με τη γυναίκα του και το μωρό -έξι μέρες να τραφεί- να κλαίει συνεχώς, χαλούσε τον κόσμο.
Η μάνα ζητά νερό· αδιαφορία.
Από ένα σπίτι, τέλος πάντων, αποκρίνονται: «ένα φράγκο το ποτήρι».
Και ο πατέρας διηγείται: «έφτυσα τότε μέσα στο στόμα του παιδιού, για να το ξεδιψάσω»... "

ΕΤΣΙ βλέπαμε και ΕΤΣΙ υποδεχτήκαμε τους πρόσφυγες των "χαμένων πατρίδων".
Φτάνει, λοιπόν, με την επιτηδευμένη "συγκίνηση".
Η αλήθεια ελευθερώνει. 
----------------------------

Τι συνέβη όμως; Πώς φτάσαμε, στην "καταστροφή";
Να θυμηθούμε; Ή μήπως ειναι άβολο..;

• Μαξιμαλισμός, εντός της χώρας:
Το σχέδιο του Βενιζέλου για την "Ελλάδα των δυο ηπείρων και των πέντε θαλασσών", άγγιξε τα όριά του.
Συνεχώς επιμήκυνε τον χρόνο της εκστρατείας του, δίχως να λαμβάνει υπόψη του ούτε τους διεθνείς συσχετισμούς, που άλλαζαν υπέρ του Κεμάλ, ούτε την κόπωση στρατού αλλά και λαού από τους συνεχείς πολέμους (Βαλκανικοί πόλεμοι, Α' Παγκόσμιος, Μικρά Ασία).

• Λαϊκισμός:
Το αντιβενιζελικό στρατόπεδο πολέμησε με λύσσα τον Βενιζέλο.
Με τόση λύσσα, που στην πραγματικότητα πολέμησε την ίδια την επιχείρηση του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία.
Ο Βενιζέλος έχασε τις εκλογές του 1920, με άξονα την εκστρατεία των συντηρητικών αντιβενιζελικών του Γούναρη κατά του πολέμου.
Η "Μεγάλη Ιδέα", είχε αφήσει τη θέση της στη "μικρά, αλλ' έντιμον Ελλάδα."
Μόλις όμως οι αντιβενιζελικοί κέρδισαν τις εκλογές, συνέχισαν την εκστρατεία ανακαλώντας κάθε τους αντίθετη, προεκλογική υπόσχεση.

• Κομματοκρατία:
Το αντιβενιζελικό στρατόπεδο ξεκίνησε ένα πογκρόμ κατά των βενιζελικών αξιωματικών.
Πολλοί άξιοι στρατιωτικοί ανακλήθηκαν από το μέτωπο και η αντικατάστασή τους έγινε με κριτήριο και μόνο την αφοσίωση στον αντιβενιζελισμό.
Ο στρατός έχασε σε ποιότητα, σε συνοχή και σε ηθικό.
Σχεδόν διαλύθηκε.
Δυο μόλις μέρες πριν την εισβολή των Κεμαλικών στη Σμύρνη, εκδηλώθηκε στρατιωτικό κίνημα στη Χίο και στη Μυτιλήνη.
Όλος ο ελληνικός στόλος, που προστάτευε τα παράλια της Μικράς Ασίας, αφιερώθηκε στο "έργο" της μεταγωγής Ελλήνων στρατιωτών στο Λαύριο, προκειμένου να επικρατήσει το κίνημα.
Είναι χαρακτηριστικό, μάλιστα, ότι θωρηκτό με έδρα τη Σμύρνη απέπλευσε για τη Σάμο, προκειμένου να επιβάλει και εκεί την "επανάσταση".
Έμεινε δε στη Σάμο, ακόμα και όταν οι φωτιές από την πυρπόληση της Σμύρνης ήταν ξεκάθαρα ορατές από το λιμάνι του νησιού...

• Ο διεθνής περίγυρος:
Η επικράτηση του Κεμάλ έναντι του Σουλτάνου στην Τουρκία έφερε σημαντικές αλλαγές στη στάση των μεγάλων δυνάμεων.
Ο Κεμάλ έξυπνα προσέγγισε τη νέα κατάσταση στη Ρωσία, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί με την επικράτηση των Μπολσεβίκων.
Αυτό θορύβησε τους Αγγλο-Γάλλους, με αποτέλεσμα να φανούν πιο διαλλακτικοί απέναντι στον Κεμάλ.
Ταυτόχρονα, η ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του 1920 και η επιστροφή του Βασιλιά Κωνσταντίνου ήταν μια εσωτερική εξέλιξη στην Ελλάδα, που απογοήτευσε τους συμμάχους της.
Ο Κωνσταντίνο, δεν ήθελε τη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ουσιαστικά η "ουδετερότητα" του ήταν στήριξη στον Κάιζερ.
Έτσι, η επιλογή του ελληνικού λαού να τον επαναφέρει μετά από δημοψήφισμα στον θρόνο άλλαξε την στάση των αλλοτινών μας συμμάχων: 
τα δάνεια που είχαν αποφασιστεί για την Ελλάδα σταμάτησαν.
Αντίθετα, ξεκίνησε πια η οικονομική και στρατιωτική ενίσχυση των δυνάμεων του Κεμάλ.
Ιδιαίτερα, απο τους "ως χθες" συμμάχους μας, τους Γάλλους.
Λίγο πριν την ολική κατάρρευση, η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε από τους συμμάχους την έγκρισή τους για να προχωρήσει σε στρατιωτική επιχείρηση κατά της Κωνσταντινούπολης.
Η έγκριση αυτή δεν δόθηκε ποτέ.
Αντίθετα, οι συμμαχικές δυνάμεις κατοχής της Κωνσταντινούπολης διατάχθηκαν να αποκρούσουν κάθε προσπάθεια του ελληνικού στρατού να μπει στην πόλη.
Ο διεθνής παράγοντας και η σημασία των συμμαχιών είχαν υποτιμηθεί κατά τρόπο εγκληματικό.

Η "καταστροφή" στη Μικρά Ασία δεν μας προέκυψε από το πουθενά.
Λαϊκισμός...εθνικιστικός μαξιμαλισμός...φανατισμός και διχόνοια...κομματοκρατία...διαφθορά...αλλά και απουσία στοιχειώδους λογικής στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής και υποτίμηση του παράγοντα των διεθνών συμμαχιών.

Ούτε αυτά θυμίζουν κάτι..; Χτυπάει κάποιο καμπανάκι..;
Ή μήπως όχι..;

Θα μπορούσα εύκολα να βρω μια φωτογραφία με νεκρούς Έλληνες ή με πυρπολημένα σπίτια και εκκλησίες από τους "κακούς Τουρκαλάδες", για να ανεβάσω.
Δεν θέλω να το κάνω.
Με αυτήν ή χωρίς αυτήν, η ιστορία δεν αλλάζει.

Είναι όμως, που θέλω να βλέπω διαφορετικά την ιστορία: όχι σαν αφήγηση που αναζωπυρώνει πάθη και μίση.

Μα σαν τον τρόπο να βρούμε τι οδήγησε στις καταστροφές και στα δράματα, ώστε να μην επαναληφθούν.

Έτσι επιλέγω αυτή την φωτογραφία της Ελλάδας και της Τουρκίας, από τον δορυφόρο.
Αυτή η εικόνα είναι αυτό που είναι.
Αυτό είναι. Τίποτα άλλο.
Αυτή η ηρεμία, αυτή η γαλήνη.
Όλα τα άλλα, το χώμα ΜΟΥ...τα βράχια ΜΟΥ...η θάλασσα ΜΟΥ...ο αέρας ΜΟΥ, είναι μόνο ανθρώπων έργα.

Και αν αυτή η αιτιολογία δεν σας είναι αρκετή, αν δεν σας φτάνει για να καταλάβετε γιατί δεν διαλέγω νεκρούς και καταστροφή για να δείξω, τότε έχω άλλη μια:
γιατί η ηρεμία, η γαλήνη και η σιωπή είναι περισσότερο ανθρώπινες από το απάνθρωπο θορυβώδες ουρλιαχτό του πόνου.

Και αν ούτε πάλι σας κάλυψα, έχω μια τελευταία:
γιατί το όμορφο, είναι πιο όμορφο από το άσχημο.

Τέλος.

ΥΓ: Πολλές χιλιάδες κυνηγημένοι Έλληνες της Μικράς Ασίας, βρήκαν πόρτες και καρδιές ανοιχτές στη Συρία.
Οικογένειες Σύρων έσωσαν τις ζωές χιλιάδων Ελλήνων προσφύγων.
Ας το πω αλλιώς: ο παππούς κι η γιαγιά του Σύρου πρόσφυγα που αναζητά μια γωνιά γης να ζήσει, ίσως έσωσαν τον πατέρα ή τη μάνα του Έλληνα που σήμερα ουρλιάζει: "Δεν τους θέλω εδώ. Να φύγουν, να πάνε αλλού..."

ΥΥΓ: για τη γιαγιά μου την Ανδρονίκη και του παππού μου Αλέκο, που ήρθαν μικρά παιδιά, κυνηγημένα, για να κυνηγηθούν κι εδώ ως "Τουρκόσποροι" από τους "καθαρούς" Έλληνες.
Ευτυχώς πρόλαβαν να φύγουν από τη ζωή, πριν ζήσουν ξανά ένα κυνήγι και μιαν άλλη εκμετάλλευση και ένα άλλο μίσος, απέναντι σε απεγνωσμένους πρόσφυγες.

ΥΥΥΓ: "Εθνικόν, το αληθές."

Από τη σελίδα του FB του

Σπύρος Χατήρας